شاید بهتر است بدانیم هر هنرمندی که بروی استیج جهت اجرای یک کنسرت میرود حدود 12 یا 14 قطعه مویسقی اجرا میکند . این قطعات معمولا از بین 2 یا 3 آلبوم موسیقایی که قبلا توسط خواننده منتشر شده است انتخاب شده اند.شاید بشود به اینگونه گفت که از بین 30 یا 40 قطعه موسیقی این 12 یا 14 قطعه نهایتا بروی صحنه اجرا میشوند.

هزینه هایی برای 30 تا 40 ملودی ، هزینه هایی برای 30 تا 40 شعر یا ترانه ، 30 تا 40 بار هزینه برای تنظیم یا تنظیم کننده ، هزینه ساعتهای انجام شده برای استودیو جهت رکورد ووکال و قطعات ، هزینه ها و دستمزد های نوازنده ها جهت رکورد پارت های موسیقی و ماه ها و سالها تلاش برای جمع آوری و ارائه این آلبومهای موسیقی .

تصور میکنم بر کسی نیز پوشیده نباشد که هر کدام از این آلبومها در زمان انتشارشان بیشتر کپی و دانلود میشوند ، بهتر است دقیق تر بگویم که طبق آمار رسمی 86 درصد بصورت کپی و دانلود و فقط 14 درصد توسط دوستداران و هواداران این هنرمندان بصورت اوریجینال خریداری میشوند.
سپس ماه ها و ماه ها تمرین به همراه اعضای ارکستر ، تهیه ساز ها ، هزینه های سالنهای تمرین ، هزینه و دستمزد اعضای ارکستر و تلاش بسیار زیاد در طول ماه ها و سالها آنچه میشود که در طول حدود 2 ساعت در معرض دید و شنود دوستداران موسیقی در یک کنسرت زنده قرار میگیرد .

هنرمندان ارزنده ای همچون رضا صادقی ، احسان خواجه امیری ، مازیار فلاحی ، محسن یگانه ، فرزاد فرزین ، بابک جهانبخش ، رضا یزدانی و ... که هر کدام بیش و کم حدود یک دهه از بهترین سالهای عمر خود را صرف تحصیل در زمینه موسیقی و ارائه شعر و موسیقی برای ارتقا موسیقی پاپ داخل کشور و بوجود آوردن موسیقی فاخر پاپ برای کشور و هواداران و دوستداران خود نموده اند را آیا میشود بسادگی و در یک جمله در مورد دستمزدهایشان و همچنین تهیه کتتده ها را در مورد میزان قیمت بلیط هایشان مورد نقد عجولانه قرار داد ؟