بنده نظرم رو در سه مرحله اعلام میکنم.
1. ترانه: یه تکه هاییش قافیه اش گم میشه، وزنش عوض میشه. (اونجا که میگه کنارش شاد و خوشحالی، منم اینو برات خواستم؟ منم خوشبختیتو می خوام، حالا هر جایی که هستم؟؟؟؟) خب به جز این تکه بقیه شعرش قشنگه. همچین با روحیات جامعه ی افسرده ایرانی سازگاره.
2. صدای خواننده: نظری ندارم، مثل همه صداها، تکراریه. ولی بد
نیست.
3. آهنگسازی: کلا خوبه، ولی این همه دوبس دوبس پشت یه شعر به این غمگینی؟ بعد یه جاهایی آهنگ اینقدر ظریف و پر میشه، که آدم نمیدونه آهنگو گوش بده یا ترانه رو. که آدم های عادی معمولا ترانه رو می شنون، ولی من که آدم مهمی ام، آهنگو، به خاطر همین اذیت میشم.