بهرام رادان بخودی خود توانایی بزرگی برزی جذب مخاطب عام دارد.حال اگر وارد دنیای هم موسیقی بشود ، پس اثرش ارزش حداقل یکبار شنیدن را برای اهالی این وادی نیز می تواند داشته باشد ،لااقل برای اینه سر از کارش برای درک رمز ورود به ورطه ای غیر از تخصصش دربیاورید.
موزیسین های سینمایی چه در داخل و چه در خارج کم نبوده اند.از وودی آلن که هنوز هم گاهی در یکی از کلوپ های جز نیویورک کلارینت می نوازد تا آکاردئون نواختن خسرو سینایی.همچنان که مثلا جمشید مشایخی را نیز می توان از موسیقی شناس های حرفه ای وادی موسیقی کلاسیک ایرانی دانست.آنچه البته عیان است ارتباط مستقیم و درک معنوی مشترک بین این دو هنر است.
در آنسوی داستان نیز کم نبودند موسیقیدانانی که سودای بازیگری خود را به ورطه عمل کشاندند و بر پرده نقره ای نقشی دیگر تصویر کردند - بی قضاوت - چه خوب و چه نچسب.
مدتها بود که زمزمه انتشار آلبومی با صدای بهرام رادان در شبکه های مجازی و سایتهای خبری شنیده شده بود که البته چندی بعد کلیپی از یکی از ترانه ها نیز مهر تائیدی بر این مدعا زد.
روز انتشار "روی دیگر" و متعاقب آن کنفرانس مطبوعاتی بهرام رادان در هتل آزادی زوایای تاریک این پروژه - به سبک یک سینما گر - روشن شد.
آلبومی با ۱۲ ترانه در چارچوب موسیقی راک ، پاپ و البته ناخنکی به یکی دو سبک دیگر ! همه چیز نشان از یک نگاه ایدئالیستی در جمع آوری این آلبوم موسیقی می دهد.از نوع بسته بندی و دفترچه تا تنوع نوازندگان اسم دار و همکاران عملیاتی مجموعه که بسیاری از آنها برای همه شناخته شده هستند.
قیمت گذاری بسیار نازل این آلبوم البته حکایت از نگاهی متفاوت از بازار متداول موسیقی دارد و حاکی از نگاه اختصاصی رادان برای "دیده شدن" در اولین قدم در وجه مثبتش -بی توجه به سرانجام مالی - ، در دنیایی که در آن تازه وارد است را دارد.
با نیم نگاهی به عوامل اصلی آلبوم یعنی آهنگساز و تنظیم کنندگان بخشی از این ماجرا روشن تر می شود:یک نگاه تصویریِ تاکیدی در خلق صوتی یک اثر موسیقایی.
اصلی ترین هنرمند مجموعه در کسوت آهنگساز و تنظیم کننده کیوان هنرمند است.کسی که وی را بیشتر به آهنگساز فیلم می شناسیم و از وی موسیقی فیلم صورتی در بازار موسیقی موجود است و موسیقی فیلم گاوخونی نیز از آثار شاخص سینمایی وی محسوب می گردد.
قدمهای محتاط پدیدآورندگان در این اثر در دوری از ابتذال و عدم پردازش سطحی در اجرا قابل ستایش است.بیایید واقع گرایانه نگاه کنیم تا سطح توقعمان نیز از خواننده اثر از مرز واقعیت به دامنه توقعات حرفه ای تر تجاوز نکند.
صدای بهرام رادان را نمی توان در رده صداهای شاخص و دارای کاراکتر صوتی دانست اما به نظر می رسد تلاش و دوستانش‌ بر این بوده است که از حداقل ها نیز عدول نکند.آموزش های صوتی و موسیقایی که با کمک هومن جاوید به وی داده شده است کاملا در سبک خواندن ترانه ها مشهود است و رنگی از خوانش جاوید را بهمراه دارد. در بعضی ترانه ها نیز بکار گیری گروه کر "نامیرا "آمبیانس و رنگ خوبی را تصویر می کند.
استفاده از ترانه های انگلیسی نیز به نظر می رسد در راستای جذب مخاطب برای این اثر در طیف های بالایی هرم "مصرف کننده" است.عواملی مانند استفاده از اشعار اشو و البته موسیقی آریا عظیمی نژاد - که وی نیز استاد بازی با افکت های صوتی و لوپ های جذاب ریتم است - می تواند نشانی از نگاه درونگرای رادان در خلق اثری صوتی باشد.
بر خلاف آنچه که ممکن است از خواندن این نوشته به ذهن خواننده آن متبادر گردد ، تمجید از این اثر نیست بلکه اشاره به تفاوتهای نگاه یک سینما گر کمال گرا با یک فعال موسیقی است.به نظر نگارنده ، دقت در جزئیات ، عدم اهمیت به درآمد اثر و تلاش برای بجا گذاشتن یک تجربه "شخصی" قابل قبول و قابل دفاع از وجوه مثبت این مجموعه است.یادمان باشد رادان دغدغه ای برای تولید اثر بعدی ندارد و این ممکن است اولی ن و یا آخرین گام در این مسیر باشد.
بهرام رادان هنوز هم "موزیسین" نیست ولی اگر نگاه هنرمندانه و کمال گرای وی در همه ابعاد ، بین تولیکنندگان نیمه تجاری شایع گردد باعث بالارفتن سطح سلیقه ی مخاطب خواهد شد که فارق از ارزیابی حرفه ای "روی دیگر" این مهمترین نتیجه گیری این متن است.