جناب کیوان هنرمند

من یک شاگرد موسیقی ، بیش نیستم و نمی خواهم بیشتر از حدم بنویسم ولی بواسطه کار مطبوعاتی در روزنامه ها و دیدن مجادلات کلامی از این دست چند نکته به نظرم می رسد که با شما قسمت می کنم:
الف) پاسخگویی عنصر گمشده مدیریت در این مملکت است.این نکته نه فقط به بعضی از مسوولان بلکه به هنرمندان نیز بر می گردد.شما شاید جز معدود هنرمندانی بودید که پاسخ مخاطب را یک به یک - حد اقل در فضای مجازی - دادید.بالقوه داشتن روحیه ای اینچنین نقد پذیر قابل ستایش است.اما این تعامل از جایی رو به مجادله بخود گرفته است.شما که سالها در فضای موسیقی این مملکت مشغول هستید بهتر از بسیاری دیگر می دانید که تنوع برداشت از آثار هنری در ایران بسیار بالاست و این نقد نه فقط به اثر بهرام رادان تازه وارد به موسیقی حرفه ای که به محمدرضا شجریان هم وارد می شود.نه رادان و نه شجریان نیز نمی توانند دفاع مطلقه از اثر خویش نمایند چرا که برداشت ،سواد،شناخت،آگاهی و حس مخاطبان در برخورد با یک اثر یکسان نیست.
نکته ای که در این ماجرا توجه همه را جلب می نماید نوع نگاه شما به نقدهای مطروحه در باب این اثر است.تحلیل فنی شما از این اثر ، جوابیه طولانی شما به منتقد موسیقی ما ، پاسخ کاربران میهمان و حال پاسخ شما به بابک ریاحی پور حاکی از عدم رعایت نقد پذیری یک حرفه ای دارد.شاید این پاسخها به دلیل آنست که شما غالبا در فضای موسیقی فیلم کار کرده اید و برخورد با چنین حال و هوایی برای خود شما نیز تازگی دارد.و البته نکته دیگر نیز آنست که شما - به نوعی - سخنگوی بهرام رادان و مدافع حقوق از نیز شده اید ، به این دلیل که وی در تلاش است خود را شخصا وارد این تلاطمات ننماید و از حاشیه دور بماند.
بهر دلیلی چه شخصی و چه منافع گروهی ، این چنین پاسخ دادن به نظر زیبنده یک حرفه ای مانند شما نیست.اگر نقد بابک ریاحی پور به نظر شما توهین آمیز است ، بجای رسانه ای کردن پارادوکسها و خاطراتتان از زمان ضبط اثر ، آیا بهتر نبود با یک تلفن پنج دقیقه ای به وی و گوشزد کردن این نکات دلخوری خود را درون خانواده ای حل می نمودید تا اینکه بسان دادستانان در چند جای پاسخ خود ، وی را مجبور و محکوم به پاسخ دهی بدانید؟(البته انتخاب نوع برخورد ،شخصی است و من قصد پند دهی نداشتم و اصولا در آن جایگاه هم نیستم).
دو ):یکی از تکنیک های ژورنالیستی برای گرم (هیت) نگه داشتن یک اثر هنری ، تداوم در معرض دید قرارگرفتن آن است.در این روزگاری که آلبوم خواننده های " پر فروش " نیز زمان ماندگاری رسانه ای شان کوتاهتر شده است ، تکلیف بقیه که دیگر معلوم است.این چالشها البته به جذاب شدن موضوع کمک می کند ولی به چه قیمتی؟آیا آهنگساز دیگری را در ذهن دارید که اینچنین به دفاع بر آمده باشد؟این نکته که خواننده در این مجادلات شرکت کند و جوابیه بنویسد و دفاع کند و محکوم کند ، عرف است ولی این نکته برای آهنگسازان الزاما نکته مثبتی محسوب نمی گردد.شما هم " آهنگسازید".
پس وقتی که بهرام رادان مدیر برنامه ، مدیر هنری ، تهیه کننده و بسیاری عوامل دیگر عملیاتی در کنار خود دارد آیا لزومی دارد که شما اینچنین در تمام جزئیات خود را درگیر کنید و در بعضی برنده و در برخی مجادلات بازنده محسوب شوید؟ که صد البته شان شما فرای این بازیهای رسانه ای است.
ج ) شما آگاهانه وارد کاری شدید که این واکنشها خیلی هم دور از ذهن نیست: ورود یک سینماگر به حوزه موسیقی.
چه بخواهید و چه نخواهید بهرام رادان خواننده نیست ، به نیت کسب مال و شهرت هم به این وادی نیامده است.آمده است تا حس خود را با دیگران قسمت کند.خود وی نیز - احتمالا - می داند که اگر عناصر جذابیت را از سینما بهمراه خود نیاورده بود ، این آلبوم مانند خیلی های دیگر در تیراژ هزار ، باقی می ماند.شما این خطر را پذیرفته اید که با یک نا خوننده (بدون اسائه ادب به شخصیت فردی و کاراکتر هنری آقای رادان) کار کنید.پس تبعات این اتفاق غیر حرفه ای هم جز لاینفک این داستان است.این که شرط اول قدم بوده است.از نوشته ها و پاسخهای شما ، دریافتم که روحیه ای حساس و طبعی نازک دارید.اما بخش بارز وجود شما حرفه ای بودنتان در موسیقی است.پس هدایت بخشی از این بازی را به زمان و قضاوت مخاطب بسپارید و خود را بیش از این آزار ندهید.
برای جلوگیری از اطاله کلام این بیت سعدی علیه رحمه را با شما می خوانم:
"بنشینم و صبر پیش گیرم/دنباله کار خویش گیرم"

ارادتمند شما
رضا ملک زاده