من هنوز این آلبوم رو گوش نکردم که البته قطعا ً می خرم و گوش میدم. قبل از این با چند تا از آهنگ های مرتضی پاشایی خیلی حال کردم و به نظرم استعداد خیلی خوبی در آهنگ سازی داره. صدای نسبتاً خوبی هم داره که حس خوبی به شنونده میده. البته به هیچ وجه نمیشه منکر شباهت صدا و تحریر ها و سبک کارش با محسن یگانه شد. با توجه به اینکه چندتا از آهنگ های همین آلبوم قبلاً تو اینترنت پخش شده و مورد توجه قرار گرفته ، احتمالاً فروش خوبی هم خواهد داشت. ولی چیزی که من رو متعجب می کنه نظرات بعضی از دوستان هست که از اصطلاحاتی نظیر استاد و پادشاه و غیره استفاده می کنن. واقعاً اگه در موسیقی ایران ، استاد شدن و پادشاه شدن با یه آلبوم اتفاق بیافته که دیگه باید در این موسیقی رو تخته کرد!!
خواننده ای که به هر حال ، از نظر سبک و سیاق ، پیرو سبک شادمهر عقیلی به حساب میاد و تعلق خاطرش به شادمهر هم مشخصه (دقت کنید که آهنگ فال قهوه شادمهر رو بازخوانی کرده)، به این زودی ها نمیتونه به استاد و پادشاه تبدیل بشه...
هیچ کدوم از کسانی که برای مرتضی پاشایی از این القاب استفاده میکنن نمیتونن تضمین بدن روند کاری این خواننده طوری باشه که 5 سال دیگه ، در همین حد نسبی از معروفیت و محبوبیت بمونه.
واقعاً چه عجله ای هست برای استاد کردن یا پادشاه کردن یه خواننده تازه کار؟؟
اگر مرتضی پاشایی پادشاه موسیقی پاپ باشه ، پس اون خواننده ای که با 50 سال سابقه و میلیون ها هوادار ، خاک موسیقی پاپ رو خورده چیه؟؟
امیدوارم مرتضی پاشایی به روند نسبتاً مثبتی که در موسیقی داشته ادامه بده و این طرفداری های چشم بسته ، اون رو از راه پیشرفت ، منحرف نکنه.