من از شنونده های قدیمی کارهای سیروان هستم و از اولین آلبوم تا الان سفت و سخت کارهاشو دنبال کردم و می کنم و بدون چون و چرا سیروان رو بهترین آهنگساز و تنظیم کننده ی پاپِ مدرن ایران میدونم ، اما به دور از هرگونه تعصب باید بگم این نقد حرف دل من بود
این آلبوم مثل آلبوم قبلی یعنی "ساعت 9 " نبود
آلبومی نبود که وقتی "ساعت 9" رو گوش میکردی ، احساس می کردی که همزمان با شنیدن آهنگ تصاویر توی ذهنت دارن شکل میگرن و مثل دیدن یک فیلم داره داستانی رو روایت می کنه و پر می شدی از احساس های خوب و بد ، یه حس نوستالژیک خاص
آلبومی نبود که وقتی "دلم گرفته" رو گوش میکردی ، دلت میگرفت و بغض گلتو میفشرد
آلبومی که وقتی "آره" رو گوش میکردی ، نمی تونستی سر جات بشینی و پر از انرژی مثبت مشدی
آلبومی که وقتی "چه حالی داره" رو گوش میکردی ، اگر تو اوج نا امیدی هم بودی ، دوباره امیدوار میشدی و جون میگرفتی
در یک کلام علیرغم تنظیم و خوانندگی بسیار عالی و بی نقص سیروان ، به جز تو تراک "بارون پاییزی" و "من عاشقت شدم" که قبل از انتشار آلبوم به صورت سینگل منتشر شده بودن آلبوم "جاده رویاها" سیروانی نبود.