با تمام احترامی که برای خانم شیدا قائلم حداقل این موضوع مشخصه که اگر آلبومهای امروز ما تکرار آلبومهای دیروزه خیلی از آلبومهای این سبک «پاپ-کلاسیک» تکرار آلبومهای خیلی قدیمی ماست...

حتی سبک الکترونیکی هم که استفاده میشه سالهای سال پیش توسط یکی از آهنگسازان برجسته و نام آشنا معرفی شد و الان دیگه در مقابل تنظیمهای امروزی حرفی برای گفتن نداره...

مثلا ایشون به ترانه «چه سلامی» نمره عالی میدن!
خوب مشخصا این ترانه از لحاظ تکنیک و به قولی روی کاغذ ترانه خوبیه
اما آیا حرف جدیدی داشت؟آیا حس جدیدی منتقل کرد؟اصلا چند نفر توی این مملکت میتونن با جمله ی «چه سلامی چرا انقدر تاخیر کردی» ارتباط برقرار کنن؟
اون هم از ترانه سرایی که یک بار با خدا چای نوشیده!

به نظرم اصولا موسیقی پاپ در هر سطحی به شدت مصرفیه و انقدر سریع پیشرفت میکنه که دیگه برای ما معنی نداره که ده سال دیگه پسران ما بیان و گوش کنن «چرا انقدر تاخیر کردی...!» یا «آرزوهام حروم شدن تو قهر این دقیقه ها» اونم زمانی که موسیقی الکترونیک و راک و جاز و... موسیقی ایران رو تسخیر کردن و روز به روز این موسیقی سراغ فضاهای جدیدتر میره

اگر هم مدتی چند ترانه به خصوص برای ما به شدت موندگار شدن و این سبک خوندن و انتخاب ترانه تبدیل به یک سبک فاخر شدید دلیلش سکوت 20 ساله داخل کشور و مجبور بودن ما به تکرار مکرراتمون بود...
وگرنه اگر این فضا برای یک آلبوم (که عمر مفیدش 1 تا 2 سال هست) 20 سال جزو پلی لیست بودن رو به ارمغان نمی اورد اصلا موسیقی فاخر و ماندگار برای ما معنایی نداشت و چیزی که برای ما مهم بود کمک به یک واژه بود...موسیقی! بدون هیچ پیشوند و پسوند و دسته بندی بیخود و خشکی