سه سوال دردناک

۱. شادمهر را همه تان می شناسید ! محسن چاووشی را هم همین طور ! شادمهر البته در حد اسطوره ی چاووشی نیست ! اما برای خودش یک پا افسانه است ! کاری با سواد موسیقی اش ندارم . کاری هم با این ندارم که ویولون و گیتار و پیانو را در چه حدی می زند ! از این هم می گذرم که چگونه می توانست با یک بار دست گذاشتن روی هر چیزی ( البته تا یک دوره ای ) آن را به مد روز تبدیل کند . اغراق نیست اگر بگویم تنها با یک تراک سه عنصری را وارد موسیقی پاپ ایرانی کرد که تا ۳-۴ سال نبض موسیقی را در دست خود داشتند ! تیون – واسوخت – پاپ-تکنو ! کافی است در حافظه ی خود به زمان پخشِ آهنگ « خیالی نیست » رجوع کنید و موزیک های قبل و بعد از آن را مقایسه کنید ! شادمهر همه کار کرد ؛ با بزرگترین و کوچکترین اسم ها کار کرد ، فیلم بازی کرد ، آهنگ غیر مجاز بیرون داد ، باعث شد صد ها نفر عشق خوانندگی پیدا کنند ( مثلا یکی از بچه ها که طرف های صادقیه می نشیند، محسن یگانه و خیلی های دیگر ! ) و در نهایت از ایران رفت و افت و خیز های وحشتناک و عجیب و غریب را از سر گذراند .

چیزی که فکر من را مشغول کرده زمانه ای است که شادمهر در آن زیست و شادمهر شد ! از خودم می پرسم اگر چاووشی با همین صدا و ملودی ها ( شعر هایش هیچ که احتمالا مجوز نمی گرفتند ! ) از سال ۷۶ کارش را در آلبومی با حضور چند خواننده ی پاپ دیگر شروع می کرد می توانست به جایی برسد که شادمهر رسید ؟ جدا چه می شد ؟ آیا همین محسن می شد ؟ یا رویایی تر ؟ یا اصلا هیچ وقت مجال پیدا نمی کرد تا به این اسطوره تبدیل شود ؟ آیا اگر چاووشی از نسل اولی های موسیقی پاپ بود من هیچ گاه می توانستم حداقل برای خودم یک بت موسیقایی داشته باشم ؟ سنم می رسید ؟ می شد کسی باشد که برایم بخواند « آخ که چه لذتی داره ناز چشمات رو کشیدن » ؟ یا نه همه چیز مشروط به آن بود که چاووشی با یک کیبورد و ۱۰۰ مًن اتوتیون و صدای قمیشی و شعرهای مصدق و حیدرزاده شروع به کار کند و بعد هم برسد به « سنتوری » و « متاسفم » ؟ آیا اگر چاووشی می توانست مثل شادمهر ۳ تا از سخت ترین و بی ربط ترین ساز ها را خوب بزند و با یک ترک تا چند سال نبض بازار را در دست خودش بگیرد و با صد جور خواننده ( از محمد اصفهانی و ناصر عبداللهی گرفته تا عرشیا و مهستی و ابی ) کار کند ، باز هم می توانست چاووشی ما شود ؟ اگر رضا فوادیان نبود چاووشی با چه کسی استارت کارش را می زد تا همین گونه مرموز ریورب و دیلی پایان ناپذیر صدایش تا ابد در سرمان بپیچد ؟ اگر کارهای اولش با یک کیبورد خشک و خالی تنظیم نشده بودند می توانستند گوش را متوجه خود کنند ؟ اگر در دوره ای که « متاسفم » را ساخت جهان پر نشده بود از انواع و اقسام سمپل ها و VST ها باز هم می توانست « نفس بریده » را تولید کند ؟

در یک کلام آیا می شود شادمهر را خط زد اما به جایش یک چاووشی داشت که هم خصوصیات شادمهر را دارد هم جادوی چاووشی را ؟ آیا این جادو بدون شرایطی که در آن پدید آمد ممکن است ؟

۲ . شادمهر آهنگی دارد به نام « ژینا » . البته باید نوشت : « ژیــنــا » … فکر کنم اگر تا آخر عمرم به این آهنگ گوش بدهم باز هم در میانش احساس مرگ کنم . از اولین روزی که این آهنگ به گوشم خورد ( اگر اشتباه نکنم در یک تیزر بود که شادمهر جایی دور از شهر ایستاده بود و ویولون می زد ) تا الآن که این پست نوشته می شود ژینای شادمهر آتش به جان من می اندازد .

آیا می شد چاووشی ژیــنــا را بخواند و این سوز را حـفظ کند ؟ آیا می توانست این ملـودی و آکـورد ها را در بیاورد ؟

چیزی که شادمهر و چاووشی را در نقطه ای روبروی هم قرار می دهد ترانه ای است که هر دو از مریم حیدرزاده انتخاب کرده اند . البته چاووشی آن را برای خودش آهنگسازی کرده است و شادمهر برای مهستی . حتما همه تان متوجه سوزی که در « راه دشوار » است شده اید . آن آهنگی که شادمهر ساخته اصلا سوز ندارد . واقعا سرسری از ترانه اش گذشته . محسنِِ ما اما سوز را گرفته و ناز چشمانش آتش به جانمان می اندازد . آتشی نه از جنس آتش ‌ژینا اما با سوزی به همان اندازه … ملودی اولیه ی « تفدیر » هم از آن ملودی های سوزناک است . حتی شعر و آهنگ هم خوب است اما خب آن صدای تو دماغی شادمهر را دیگر ندارد …

۳ . به نظر شما امسال بعد از ماه صفر چه اتفاقی خواهد افتاد ؟

۱۶ شهرویر ۸۹
۱۱:۴۰ صبح
--------------------------------------------------------------------------
برگرفته از سایت چاووشی نامه به آدرس:
chavoshiname.wordpress.com

البته با در سوال سومش به جای عید فطر ماه صفر را نوشتم.
موزیک ما خواهش می کنم تایید کنید.