دوستان توجه کنند که این نوشته تنها نوشته من نیست و نوشته جمعی از هواداران محسن چاوشی ست و اینکه به سایت موسیقی ما آمده خواست جمعی بوده و برخی نیز که این متن را غیرحرفه ای می دانند ،بهتر است بروند و املای نوشتن را یاد بگیرند و غلط های املایی خود را برطرف کنند و بعد راه را برای مردم روشن سازند!!!!
محسن چاوشی را دوست داریم که اگر نداشتیم چنین متنی را نمی نوشتیم و اینقدر پیگیر نبودیم تا به گوشش برسانیم،او باید خودش را پیدا کند و ما کمکش می کنیم تا به خودش بازگردد،تا از فضای محدود آلبومی همچون ژاکت بیرون بیاید و به فضای وسیع تری حتی وسیع تر از متاسفم، بیندیشد.
مردم آگاه هستند،خود محسن هم می داند که ژاکت خوراک مردم نبود. او سردرگم شده و من حتی همین تاخیر در پاسخ به این مطلب را هم ناشی از همین سردرگمی می دانم.
همین اتفاقی که الان در سایت هواداران افتاده برای خیلی های دیگر نیفتاده و نمی افتد،همین پیگیر بودن ما فقط یک علت دارد و این دوست داشتن محسن چاوشی ست.
او نباید فراموش شود، خودش همیشه می گفت آدمی که فراموش شود می میرد. مرا فراموش نکنید. ما نمی خواهیم اورا فراموش کنیم، تا زنده بماند.
اینکه ما می گوییم "مجوز نمی دهیم"،اتفاقا خیلی عمیق و دردناک است.
گرفتن مجوز از مردم قطعا از گرفتن مجوز از ارشاد راحت تر است، مگر اینکه یکی در گرو از دست دادن دیگری باشد، که اینجا می شود نقطه کور ماجرا! نقطه ی کوری که این روزها دامن گیر تمامی آلبوم های موسیقی می شود، آخرینش همین چند روز پیش آمد و آن چیزی نبود که انتظار می رفت!
اما، در این اوضاع حساب محسن چاوشی از بقیه جدا بوده و هست.
او خودش را پیدا می کند،خودش گفته که من بر می گردم.