نگران نباش محسن جان. بچه های کلوپ تا آخرش با تو هستند.

سلام
روزهای سختی را سپری میکنی.میدانیم.میدانیم که بیش از بیش به تو حمله ور میشوند و تو در میان هزاران صدا بی صدا گشته ای.
در زمانه ای که بودن در فریاد است به ما آموختی که بودن همیشه در فریاد نیست.سکوت بلند ترین صداییست که در جهانم از زبان تو شنیده میشود.
همه خسته و پریشانند و چینی نازک این تنهایی تنها با طنین زیبای تو شکسته میشود.همچو گذشته از عشق با ما صحبت کن.دیدن چهره ی تو آرزوی ماست .میبینم چگونه بر روی زخمهاییت مرحمی از جنس زهر آلود نفرت میزندد.
هر کجا قدم میگذارم حرف شکستن تو بر زبان ها جاریست. تبر بیرحم نارفقیان ساقه های عاشق بودنت را ریشه کن کرده.چه روزگاریست.دیگر زینت بخش وجود تو در این روزها رد خنجر کسانیست که به واسطه ی عشق یادگاری جاودانه برایت باقی گذاشتند.
تو در سکوت سرد خود عاشقانه ما را فریاد میزنی و آنان که گویا در حسرت دیدار تو آواره ترینند چه کردند.؟نگران نباش.عاشقانت کوه های استوار نارفیقی را با تیشه های حقیقت جلا میدهند.فرهاد ها بیدارند و بیستونها به تلاطم افتاده اند.
میدانم که صدایی در خاموشی این روزهایمان ما را بار دیگر به روشنایی میرساند و این روشنایی نوید حقیقت را میدهد.
دوستت داریم و از درون مایه ی خویش برای موفقییت و سربلندییت تلاش میکنیم.طپش قلب ما برای تو هست و بوده است.
بار دیگر عشق را به ما هدیه کن.همچون گذشته ها.بر خیز و سکوت را با فریاد عاشقانه هایت بشکن تا بار دیگر جهان مملوء از عطر خوش آهنگ صداییت شود.
یا علی.
دوستان این مطلب را در شرایطه روحی نا متعادلی همراه با اشک نوشتم.امیدوارم خداوند متعال ما را به مرز حقیقت نزدیک کند