آنهایی که روبند می زنند آنهایی که در خانه شان تلویزیون هم تحریم است و رادیو هم، آنهایی که فرزندانشان زیر پتو با هدفون موسیقی گوش می کنند!! هم آنها می شوند مسئولان ارشد فرهنگی و برای رهایی از فشار مردم( که نه تربیت هنری آموخته اند و سلیقه شان حتی از پدرانشان هم صدبرابر نازل تر شده) مجبورند از رسانه موسیقی پخش کنند و شب در خانه استغفار کنند مجبورند مجوز کنسرت و انتشار موسیقی بدهند و استغفار کنند.
آنها فکر می کنند عابدند و زاهد و مالک چندین هکتار عراضی مرغوب خداوندی در بهشت غافل از اینکه در کشوری زندگی می کنند که پییشینه توحید و عبودیت مردم آن به 4000 سال می رسد و اولین منشور حقوق بشر متعلق به آن است. غافل از آن هستند
که اینحا ایران است کشوری که اولین پایگاه مسیحیت بود که بعدها شد ارمنستان، و ایرانی که آغوش مهر به تشیع گشود.
پرویز مشکاتیان از آن دست بزرگانی بود که به قول شریعتی وفتی هستند نیستند و و قتی نیستند تازه هست می شوند و پیدا!!
بودن و سرودن او نیازی به شیپور صدا و سیما ندارد ساز او مضرابهایش و شعر زیبایش و اندیشه بزرگش جاودان است و جاودان خواهد ماند.