واقعا عجیبه که استادانی این چنین در دام دلال‌های داخلی برای رفتن زیر پرچم اسپانسرهای خارجی بیفتند. چرا کسی در این باره حساسیت نشون نداد از خودش. اونقدر فضای سالن سنگین بود که من و همسرم نتونستیم طاقت بیاریم و وسط پارت دوم زدیم بیرون. تا صبح حالمون گرفته بود و هی فکر می‌کردیم واسه چی باید پول خرج کرد برای فرهنگ. فرهنگ ما بالا می‌ره با این اوضاع یا می‌شیم ملعبه یه عده آدم دلال که به هنرمند و هنردوست هم رحم نمی‌کنن؟ نکنه قلم‌ها رو هم می‌خرن این آقایون؟ این دوستمون هم احتمالا چند دقیقه ای پشت در مونده یا مراقب سالن باهاش بدرفتاری کرده که بالاخره به خودش اجازه داده این مطلب رو بنویسه. می‌تونست پر و پیمون تر و تندتر باشه. ملاحظه ازش می‌باره. این سوال کلیشه‌ای هرچند اعصاب‌خردکنه اما شاید جواب بده اینجا: ما داریم کجا می‌ریم؟ ها؟