من وقتی آلبوم مرتضی پاشایی رو گوش دادم،یه نکته ای به ذهنم رسید و اون این بود که ایشون همه جای آهنگو با یه حال و در یک سطح انرژی میخونن،یعنی انگار با همون حالی که کلمه ی اولو ادا کردن با همون حال کلمه ی آخر شعرو ادا میکنن.مثلا آدم دوست داره بعضی جاها با قدرت بیشتری خونده بشه و مثلا عصبانیت یا خستگی یا حسای دیگه رو که تو شعر هست،به مخاطب منتقل کنه،این یکنواختی رو من تو کارای مازیار فلاحی هم احساس میکنم.من این آهنگ(هر شب) رو که گوش دادم گفتم ای وای چرا اینقدر مث مرتض پاشایی شده.بعد که زیاد گوش دادم فهمیدم ایرادی نداره غیر از همین حال یکنواخت.اگه علی لهراسبی از اون تحریرهای جسورانش تو بعضی جاها استفاده میکرد،اینجوری نمیشد./میدونم شاید تو بیان منظورم علمی حرف نزدم،اما امیدوارم منظورمو رسونده باشم