روح استادان گذشته، همچون تاج و بنان و قوامی و بسطامی و ... شاد و خداوند استادانی چون علیرضا افتخاری و ایرج و گلپا و بهرام حصیری و... را حفظ کناد که با وجود آن که هم از دید تعداد و هم کیفیت آثار و هم هنرمندی و استادی قابل قیاس با نوخاستگان موسیقی سنتی امروز نیستند، اما همیشه با فروتنی و سر به زیری از آثار خود نام برده اند و هیچ گاه قطعه ها و آلوم های خود را بهترین ندانسته اند.
نمی دانم خوانندگان پر مدعای امروز چگونه رویشان می شود و با جسارت تمام آثار و اجراهای خود را بهترین می دانند و آن وقت شعرهای سراسر اخلاقی و تواضع مدار حافظ و سعدی و مولانا را می خوانند.
بر این موسیقی و این زمانه باید گریست ...