من تقريباً بعد از آهنگاى دوره ى غيرمجاز بودن چاووشى ديگه آنچنان جذب آهنگاش نشدم تا اينكه رسيد به سيزده كه خيلى خوب بود
ولى هنوز هم فكر ميكنم آلبومهاى نفرين و خودكشى ممنوع يه جور خيلى خاصى زيبا بودن
و از بين همه ى آهنگاش هم آهنگاى فاصله و سه شنبه ها و چه كسى باور كرد و زخم زبون رو بى اندازه دوست دارم اميدوارم آلبوم جديدش بتونه يه فضاى خيلى زيبا و كامل رو به وجود بياره يه فضاى بكر مثل حال و هواى نفرين كه تو دوره ى خودش خيلى نو بود
يا مثلاً شعرى مثل سه شنبه ها يه شعر ساده كه هيچ پيچيدگى عجيبى نداره ولى فوق العاده دلنشينه و خودش به تنهايى خيلى رو احساس مخاطبش تاثير ميذاره ( لعنت خدا به اين سه شنبه ها…)