دو چهره خوش نام در عرصه موسیقی مان . آقای چمن آرا که سنگ شرکت خودشان را به سینه میزنند و آقای ارجمند هم سنگ میز مدیرتشان. من به خیل خوانندگان و اهنگسازان بی سواد امروز هیچ کاری ندارم ولی عالی جنابان شما هزاران دانشجو یا تحصیل کرده موسیقی را میتوانید با دردها و رنجهاشان تصور کنید که برای عرضه هنرشان به چه حقارتهایی می افتند . امروز همه ما از وضعیت دلالی ناجنمردانه و تحقیر هنرمندان به خصوص اهالی موسیقی با خبریم . میخواهم سوال کنم اقای چمن ارا شما از باندهای ناجوانمرد پخش بی خبرید اقای ارجمند شما که خودتان سینه سوخته اید شما که میدانید نواختن و ساختن و خواندن نتیجه عمر هنرمندان است . البته دستورات شما در این نامه شاید مقداری هنرمندان واقعی را دلگرم کند ولی مشکل خیلی ریشه دار تر است . با اقای چمن ارا حرفی ندارم ... شاید از ملزومات شغلشان در ایران است ولی جناب ارجمند با تمام حرفهایی که میدانیم و محدویتهایی که شما دارید از شما توقع بیشتری میرفت و میرود. تو را به همان نتهایی که با گریه نواختید قسم فکری برای تهلکه شدن هنرمندان بکنید . انهایی که به جز هنرشان چیزی ندارند . آنها که وسایل زندگیشان را برای تامین هزینه های سرسام آور همین شرکتهای ناجوانمرد موسیقی میفروشند و سر اخر هم باید تازه با باند های پخش جنگ کنند . سایتها هم مثل خوره چنان ازین اب گل آلود ماهی میگیرند که البته بی دردسترین راه عرضه است و باید دست این خوره ها را به گرمی بفشاریم . دوست دارم سرزده به شرکت ایرانسل و شرکتهای وابسته انها که برای کدهای پیشواز از هنرمندان سوئ استفاده میکنند سر بزنید . جملات من هم بغض الود بود هم بدون ترکیب و ناقص. جان کلام را بشنوید .قسمی که دادم قلب هر هنرمندی را ملرزاند دوباره میگویم جان طنین همان نتهایی که با اشک نواختید فکری برای هنرمندان بکنید.