سلام به دوستان
فکر می کنم مهم ترین نکته بحث من این بود که جناب حافظ ناظری از همان ابتدا از موضع بالا وارد شد و طوری صحبت کرده که انگار تنها او قرار است موسیقی ایران را در دنیا مطرح کند. این برخورد باعث موضع گیری دیگران می شود و این طبیعی ست. در فضای موسیقی و بین همه آنها که کار می کنند و کار می شنوند رقابت وجود دارد. در این مورد خیلی می توان حرف زد و شاید موضوع یک یادداشت دیگر باشد. اصل موضوع این است که همه در مقابل کسی که از موضع بالا به همه چیز و همه کس نگاه می کند موضع میگیرند. من در سال 86 یا 87 وقتی حافظ در آمریکا بود، شماره اش را از استاد ناظری گرفتم و زنگ زدم و در آن گفتگو چنان از موضع بالا در مورد همه موجودیت موسیقی ما حرف زد که تصمیم گرفتم به احترام استاد کلا سکوت کنم و له یا علیه اش چیزی ننویسم و ننوشتم.
آنچه در این یادداشت نوشتم فقط از سر دوستی و دوست داشتن است. من با حافظ هیچ دوستی ندارم اما افتخار دارم بارها با استاد ناظری گفتگو و مراوده داشتم. حافظ باید فقط کار بنویسد و برای اینکه چه چیز بگوید و بنویسد مشاور داشته باشد. او یک آرتیست است و لابد خودش بهتر از هر کسی می داند که در آمریکا آرتیست ها برای هر بخش از فعالیت هایشان یک نفر دارند که با او مشورت می کنند. او باید نگاهها را به سمت خودش جلب کند اما برای کسی که از موضع بالا به همه چیز نگاه می کند کسی کاری نمی کند. حافظ باید بداند در مورد شکل آوازخوانی اش حتما حرف و حدیث و نقد وجود دارد و حتما خیلی ها ممکن است از این شکل خواندن حتی متنفر باشند. باید به دیگران این حق را بدهد. یادم هست وقتی استاد ناظری «دل میرود زدستم» را با شکل ویژه تحریر خوانده بود من عاشقانه آن را دوست داشتم و دارم اما چند تن از دوستان موزیسین من به شدت به آن اعتراض داشتند و بد می گفتند. آنها بعدا و به مرور پذیرفتند و استاد هم برای این پذیرفتن یا نپذیرفتن با کسی دعوا نکرد. فقط کارش را ادامه داد.
می خواستم یک خط بنویسم. پرگویی کردم. حرف زیاد است و مهم ترین نکته این بحث و آن بحث این است که حافظ باید وقتش را به ساختن بگذراند نه گفتن.
خدا می داند که من قصد غیردوستانه ای از طرح این بحث نداشتم و ندارم.