آقای نصیری که اتفاقا با بنده نیز هم اسم هستید ، واقعا متاسفم که در ایران نگرش ها این قدر کوتاه بینانه هستند. نه شما ،نه آقای هوشنگ کامکار و نه بخش عمده ای از به ظاهر منتقدان نتوانستند وسعت کار این هنرمند جوان را دریابند . این گونه که پیداست اکنون دیگر نه تبلیغات حافظ ناظری جوان بلکه نقدهای خاله زنکی و حسودانه ی شماست که دارد توی ذوق می زند.
همین برداشت نادرست از موضوع خضوع و خشوع است که ما را در بسیاری از عرصه ها عقب مانده نموده است. پارادایم های ذهنی منتقدان ایرانی مانع هرگونه پیشرفت و تازگی رو به جلو هستند. ما هرگز از یاد نمی بریم که چه انتقادهای تندی علیه استاد شهرام ناظری در ابتدای ابداعات موسیقاییشان وارد شد و در نهایت آنچه ماند کار ایشان و آنچه فراموش شد چرندیاتی بود که فقط در آرشیو روزنامه ها و مجلات باقی ماند .
شما منتقدان منفعت جو بهتر است اگر هم نمی توانید طرز تفکرتان را عوض کنید لااقل ضایعات فکریتان را چاپ نکنید. شاید بهتر باشد به صورت نامه ی شخصی به مخاطبانتان بنویسید که اگر سودی هم برای کسی نداشت برای مخاطبتان ضرر و زیان به بار نیاورد. شاید از این راه خودتان هم کمی سبکتر شدید.