خیلی سپاسگذارم از آقای نصیری عزیز بابت نوشته زیباشون
بنده تو این سالها متوجه شدم که محسن چاووشی به دور از فضایی که براش شکل میگیره گوشه ای میشینه و سعی میکنه کار خوبی رو ارائه بده که روایتگر خودش باشه.
یعنی چیزی که میبینه، تعریفی که خودش از عشق داره، از جامعه داره یا هر چیز دیگه... با موسیقی که خیلی تلاش میکنه استاندارد باشه؛ این رویکرد رو خیلی کم شاهد بودیم و نمیشه در موردش قضاوت کرد که آیا موفق خواهد بود یا نه؛ اما قطع یقین چیزی که از تکرار مکررات و روایت های کلیشه ای از بقیه خواننده ها شاهد بودیم حاصلش کنار رفتن یکی پس از دیگری اونها بود. و تا کنون این روند جواب داده.
من اطمینان خاطر دارم ایشون به سادگی هرچه تمامتر میتونست آثار شنیده شده سالهای دور رو تغییر بده و منتشر کنه و با استقبال خوبی مواجه بشه اما اینکارو نکرد.

خلاصه حرفم یه چیزه "کسی که به دنبال شنیده شدن موزیکهاش توی ماشینها نیست، کسی که به دنبال پول نیست و کسی که به دنبال دیده شدن توی هیچ جای دیگه ای نیست حتما دنبال گفتن مسائلی هست که براش مهمتره"
این آقا خیلی خوبه... ارزش اینو داره که بشینی و چندبار گوش کنی
تو این قحطی پاپ چنین موردی واقعا اندازه مروارید ارزش داره.
خودم دیدم خیلیا همون روز اول پس زدن... اما در کمال تعجب 99 درصد هوادارانش راضی بودن!! تنها دلیلی که میشه گفت اینه که باید زیاد شنیده بشه تا پسندیده بشه... اصولا هر موزیکی زیاد شنیده بشه پسندیده میشه اما بعد از 10 بار گوش دادن دیگه چم و خمش دست آدم میاد... اما موزیکایی مثل پاروی بی قایق رو هرچه بیشتر گوش بدی متوجه میشی چیزای بیشتری درش گنجونده شده. بار اول نپسندیدم اما الآن بهترین آلبومش میدونم.

اما در مورد اشعاری که گفتید خیلی پیچیده ان باید عرض کنم بخشی از اونها بخاطر اینه که خیلی از چیزهارو باید در لفافه بیان کرد. تنها موردی که درک شعرش منو آزار داد قطعه "یوسف" بود اما تقریبا معنی بقیه رو فهمیدم. من "تفنگ سر پُر" رو به تمام آلبومهایی که امسال از مشهوران موسیقی منتشر شده ترجیح میدم.