من که به شخصه خسته شدم از نوشتن کامنت و انتشارش توی فیسبوک و جاهای دیگه،چون هر چی که بنویسی،باز فردا یکی دیگه میاد اظهار نظر عجیب و غریب میکنه.
تا دیروز که آقایون کامکار و رهبری به یانی بد و بیراه می گفتند،امروز آقای ساکت پریده به موسیقی رپ،فردا هم یکی دیگه میاد اظهار فضل میکنه.
خود من علاقه ای به موسیقی رپ و هیپ هاپ ندارم،هارد راک هم در بعضی مواقع گوش میدم،اما دنبال نمیکنم.
فقط درک نمیکنم،یعنی واقعاً نمی فهمم اساتید ایرانی چه علاقه عجیبی به کوبیدن بقیه دارند،پاشونو از گلیم خودشون درازتر می کنند و مثل بعضی از سیاسیون که عاشق دوربین بودند،این بزرگوراران عاشق مصاحبه هستند.باور کنید فقط بحث حسادت نیست،این آقایون دچار بیماری روانی "خود بزرگ بینی" هستند،خودشون رو مثل سیمرغی بر فراز کوه قاف می بینند و از بالا،همه رو نگاه می کنند.
آخه یعنی چی؟ واقعاً یعنی چی؟! این چه جور قیاس کردنه؟! شجریان و ام کلثوم و پاواروتی و یاسر بختیاری رو حتی بچه دبستانی با هم مقایسه نمیکنه.چون میفهمه هر کسی در اندازه خودش و با توجه به گرایش خودش دسته بندی میشه.هیچ آیه ای نازل نشده که امینم باید از همه نظر با پاواروتی برابری کنه.
هر کسی یه جوریه،مطابق با هنر و توان خودش حرفش رو میزنه و هر آدمی مختاره پیام مور نظر رو با سلیقه خودش دریافت کنه.
قبول دارم که ایرانیان،به عنوان خدای افراط و تفریط،در همه چیز دست میبرن و ظاهر همه چیز رو یاد میگیرن.در اکثر موارد،خواننده های ما فقط یاد گرفتن طرز لباس پوشیدن و آرایش دیگران رو تقلید کنند،اما همه رو نباید به آتیش همدیگه سوزوند.
خدا وکیلی،در اون مواردی که همه به یانی اعتراض میکردن و پای استاد شهرداد روحانی رو وسط میکشیدن،در تمام این سالها کسی دیده خود استاد روحانی مصاحبه ای با الفاظ زننده و حتی اعتراضی علیه یانی داشته باشند؟
در مورد مرتضی پاشایی(که اونم گوش نمیدم) چه هجمه ای به پا شد که آقا ! این موسیقیش سخیفه و فلانه و.... اما یک نفر از اسطوره های موسیقی پاپ،حرفی در این مورد نزدند،حتی اگر واقعا موسیقی مرتضی و امثالهم را قبول نداشته باشند.
در همین مورد،کی تا حالا دیده استاد شجریان،به عنوان یه اسطوره زنده موسیقی ملی این مملکت،که هر حرفی میزنه مردم واقعا قبولش دارند،حرفی درباره انواع دیگه موسیقی بزنه و اینطوری صحبت کنه؟!

چقدر جالب و چه تقارن غریبی اتفاق افتاده که در همین سایت،از استاد ناصر چشم آذر مصاحبه ای خوندیم که علیرغم انتقاداتی که به وضع موجود دارند،اما میگن:من عاشق همه ام و همه رو دوست دارم.
پس مگه هر دوی این نفرات آدم نیستن؟ هم کیوان ساکت و هم ناصر چشم آذر،از پوست و گوشت و خون ساخته شدن،پس چرا یکی علیرغم شهرت تاریخی در تاریخ موسیقی این کشور،این قدر عاشقانه و خاضعانه برخورد میکنن و یکی دیگه با اینکه جایگاه خاصی در دفتر تاریخ موسیقی ایران نداره،این غرور و تکبر و بی منطقی رو از کجا میاره؟!!!

من از سایت موسیقی ما خواهش میکنم با اعتباری که از نظر رسانه ای در سطح موسیقی کشور داره و مقالات نقادانه زیبایی رو به رشته تحریر در میاره،روی این موضوع مانوور بده،تحقیق و بررسی کنه،از نظر هنری،از نظر روانشناسی،از نظر فرهنگی،از نظر اجتماعی،بیاین کار کنید،مصاحبه کنید با بزرگان موسیقی.ببینید این مشکل خود بزرگ پنداری و دیگر کوچک پنداری از کجا ریشه میگیره؟چرا اینقدر باب شده در موسیقی ایران؟ چرا موضع سکوت و جانب احتیاط رو پیش میگیرید در قبال این موارد؟!

بگذارید این حباب پوچی که اطراف بعضی از آقایون رو گرفته،بشکنه و از بین بره.
برای اعتبار خودشون هم لازمه.چون اینجوری که پیش میرن،بیش از پیش تیشه به ریشه خودشون و آبروی موسیقی این مملکت میزنند.

با تشکر از دوستان