مرتضی جان داداشم مثل همیشه عالی بود براوو....، تمام مدت با سوز صدات اشک ریختم. من سه و ماه و نیمه نتونستم دست از گله بردارم هرچند همیشه ازش بخاطر گله گذاری عذرخواهی کردم و می کنم ولی بهش میگم از طاقتم خارجه نمی تونم ببینم این کوه استعداد و احساس و این اسوه ادب، هنر، صبر و مهربانی دیگه نباشه. گفته بودی وقتی رفتی یه مدت بعد از خدا اجازه میگیری برمیگردی و مهمون قلبامون میشی. داداش تو همیشه تو قلبمون بودی و هستی با این ترانه آخرت که ما رو تا خود مرگ کشوندی. بغض ولم نمیکنه همینطور که اینارو می نویسم دارم اشک میریزم. دیگه طاقت ندارم. مرتضی کجایی برگرد پسر داغونم....