من واقعا هیچ تعصبی روی شادمهر ندارم و اتفاقا نظرم اینه که خیلی وقته که دیگه موزیکای شادمهر حالوهوای قبلو نداره و خیلی به کارهای جدیدش علاقه ندارم
ولی باید قبول کرد که موسیقی پاپ بعد از انقلاب مدیون یک نفر اونم شادمهره
شادمهر و امثالش بودن که دوباره با سماجت موسیقی از بین رفته ی پاپو زنده کردن و باتمام مشکلاتی که اون موقع برای انتشار آلبوم وجود داشت ناامید نشدن و ادامه دادن
صدا و سیمای ایران مدیون شادمهره و هنوزم از ساخته هاش استفاده میکنن
اکثر خواننده های اون زمان ساخته های شادمهرو میخوندن و به این واسطه کم کم معروف شدن
خیلی از خواننده های حال حاضر باتقلید از شادمهر شروع کردن و خواننده شدن و بعضی ها هنوزم تقلید میکنن
خیلی از آهنگسازا هنوزم به سبک شادمهر موسیقی تنظیم میکنن و اینا واقعیته
هیچ کشوری توی دنیا وجود نداره که هنرمند به این بزرگیو به این راحتی از دست بده
شاید اگر شادمهر داخل ایران میموند مسیرهنریش به این سمت نمیرفت و میتونست کارهای خیلی بهتری تولید کنه و شایدم حق داشت که رفت ولی چیزی که واضحه اینه که سالها طول میکشه تا یک نفر به دنیا بیاد و توی موسیقی پرورش پیداکنه و بتونه برای موزیک آشفته ی ایران یه شادمهره دیگه باشه