استاد علیزاده عزیز شما موسیقی خوب کم نساختید، طرفدار و علاقه مند هم کم ندارید ، حالا یک بار یک گارگردانی (که البته کم کسی هم نبود و آرزوی شما بود که با ایشان همکاری کنید) از موسیقی ای که شما برای فیلمش ساختید خوشش نیومد. خب شما هم اون کار را به اسم آوای مهر برای زلزلزدگان رودبار منتشر کردید. تمام شد و رفت. دیگر چرا بیشتر از بیست سال است هرجا صحبتی از موسیقی فیلم میکنید یه کنایه ای به این کارگردان میزنید؟
خود این کارگردان که هیچوقت جواب این جور چیزها رو نمیدهد که هیچ، یک نفر هم در این بیست سال پیدا نشد به شما بگوید بس است استاد بس است
آخه استادعزیزم اگر به جای آن کنسرتو هورن زیبای موتزارت عمق فاجعه جنابعالی روی آن فیلم می نشست که زندگی و دیگر هیچ نمی شد، می شد مرگ و دیگر هیچ.
با توجه به این که به قول این علاقه مندان با آهنگ سازان اروپا صحبت کردید و در دانشگاه های ایران موسیقی مدرن درس میدهید و در بیست و هفت سالگی نینوایی ساخته اید که سال هاست دل ماتم زدگان را پر خون کرده و به لطف عزا و ماتم دوستان رسانه ای همچنان پر خون خواهد کرد شاید اگر همان بیست سال پیش مدرن بودن را از او یاد میگرفتید الان علیزاده دیگری بودید.
اما اینجا جای انتخاب بود
یک : علیزاده ای که به ذات موسیقی بیشتر از هرچیز علاقه مند است و اهمیت میدهد و میتواند مخاطبان خاص خود را در هر جای دنیا داشته باشد
دو: علیزاده خداوندگار و استاد و پادشاه واسطوره و مصلح اجتماعی که انبوهی از طرفداران سینه چاک و مریدان سنا گو دارد.
که البته انتخاب سخت بود، بسیار سخت تر از قبول یا رد عنوان شوالیه
استاد عزیز موسیقی ایران
میدانم که حتی خودتان هم دل خوشی ندارید ازاینکه شما را فقط به خاطر خالق نینوا بشناسند اما اگر بگویید دیگر خودتان هم نمیتوانید نینوا را تحمل کنید آن وقت چه بر سر مریدان و مداحانتان میاید؟ همه مانند مریدان شیخ صنعان پریشان حال و درمانده می شوند آنهایی که این موسیقی درد و زجه و فغان را که یکی از همان عمق فاجعه های شماست بت خود کرده اند.
بالاخره خداوندگار این جماعت بودن و ماندن سخت است و مسولیت دارد.
پاینده و ماندگار باشی استاد.