*** عکسای آقای لاچینی خدا رو شکر نشون میداد که خطر بزرگی برطرف شد و امید که هر چه زودتر دوباره به جایگاه کاری خودشون برگردن
****کاش تلویزیون به این مناسبت کوتاه بیاد و یه ساز نوازی از ایشون رو نشون بده ... کاش نسل های بعد هم با این مشاهیر آشنا بشن و این آهنگها جای خیلی نغمه های خارجی مشابه رو بگیره
*** کنسرت با تصویر کاملا محو و عکس گونه ندیده بودم که چند روز پیش در یکی از شبکه های سیمای میلی دیدم ، هیچی رسما نشون نداد جز یه نجوای محو ... خیلی جالب بود واقعا :)
*** بسیار این آلبوم رو دوست داشتم و مطمئنم جزء آثاری که شنیده خواهد شد و حالا حالاها در دستگاههای پخش موسیقی موندگار خواهد شد و به گنجینه خاطرات به این زودی ها نخواهد پیوست ... توجه کردن به متنی که شنونده میشنوه یه احترام بزرگی که این آلبوم برای مخاطبش گذاشته که متاسفانه این روزها بهش گاهی توجه نمیشه و فکر میکنن با دوبس دوبس الکی و صرفا قوی کردن آهنگ میشه نجوا گونه صدای خواننده رو آهنگ گذاشت
یعنی خواننده داره میگه چرا رفتی و من دیگه برام مهم نیست که رفتی اما آهنگ شنونده رو ترغیب به بشکن زدن میکنه گاهی و این خیلی آثار رو خنده دار میکنه
اینکه سبک تقریبا شاد فلامینگو رو طوری مدیریت کنی که تو آثار کمتر شاد این حس به شنونده نده خیلی هنر میخواد