بدون تعصبات مرسوم ما ایرانیان بخواهیم قضاوتی عادلانه داشته باشیم
باید قبول کرد که دو ظرف مجزا هستند ترانه امروز و ترانه دیروز

ترانه دهه 50، و کلا موسیقی پاپ پیشرو ان دهه استثنایی در تاریخ موسیقی پاپ ما است
شهیار قنبری، اردلان سرفرازو... در تیمهای پر ذوقی همراه با واروژان ، گاهی حسن شماعی زاده، گاهی فرید زولاند و البته بابک بیات و...
به همراه صداهای جاودان ابی ، داریوش و ....
تولید ترانه های شد که چندین نسل بعد هم انها را عاشقانه تکرار می کنند و مطمینم حتی قرنی بگذرد باز هم شنوندگان بسیار ی خواهد داشت.

اما نسل امروز چطور
موسیقی پاپ جندی است مجاز شده و از محاق حماقتهای توقیفی بیرون امده
طبیعی است که هنوز گیج است و نمی داند کدامین سو می رود
ترانه سرا و اهنگساز امروز هم این خصلت را دارد و بمانند نونهالی که حرکت را از بزرگان خود مانند شهیار قنبری خوش کلام و اردلان سرفراز عاشق و ایرج جنتی عطایی مهندس کلام ، یاد گرفته و طبیعی است که اندکی عقب باشد چون در ظرفی رشد کرده که بستر اماده ای نبوده و قابل قیاس با امکانات دهه 50 نیست

پیس به افشین مقدم و همنسلان او خرده نگیریم
و البته کلام شهیار ینبری را که کم اار شده هم همچنان دوست تواهیم داشت
واین دو در یک خانواده اند که پدر انجاست و پسر اینجا
و تلاش هر دو برای من بعنوان یک موزیسین قابل احترام
با هم نجنگیم ، باهم همکلام بشویم