چند وقت پیش بعد از اعلام زمان برگزاری جشن موسیقی ما نوشتم این جوایز برای محسن و ما مهم نیست.بزرگترین پاداش رو زمان به محسن میده و اون جاودانه شدن صدا و اسمشه...شاید کارشناسان بتونند یک تندیس فلزی رو به دلایلی نامعلوم(البته خیلی هم نامعلوم نیست) از محسن دریغ کنند اما جاودانگی نامش در کنار نام بزرگان موسیقی رو که نمیتونند ازش بگیرند. به قول فروغ تنها صداست که می ماند...نه کنسرت میمونه نه پولهای هنگفتی که ازش به جیب میزنند. احسان خواجه امیری به درستی در مورد محسن گفت: خیلی سخت است آدم از این همه پولی که می توانسته در این همه سال به دست بیاورد بگذرد، یک باور عجیبی می خواهد. در یک روز دو اجرا به ما پیشنهاد می شود ما نمی توانیم بگوییم مثلا خسته می شویم آن را هم قبول می کنیم. نه من, همهٔ بچه ها، ولی این آدم این همه سال با هر مشکلی که بوده سر باورش ایستاده.
هواداران خواجه امیری با اصرار میگفتند که هواداران چاوشی ایمیل فیک میسازن و با تقلب رای میدن و ما از همه جا بی خبر با خودمون میگفتیم هواداران چاوشی با این تعداد زیاد نیازی به ساخت ایمیل فیک ندارند.یاد ضرب المثل کافر همه را به کیش خود پندارد افتادم...
در مورد کارشناسان هم یا نفهمیدند ارزش پاروی بی قایق رو که در اینصورت مصداق حرف بابک ریاحی پور هستند که گفت:پارو آلبومی نیست که هم عمو جون خوشش بیاید و هم بچه 5 ساله... و یا فهمیدند و به دلایلی خودشون رو به کوچه علی چپ زدند...در هر صورت فقط ترک پاروی بی قایق به کل آثار موسیقی سالهای اخیر می ارزه.
دوستان چاوشیست اصلا خودتون رو ناراحت نکنید.این روزها روزهای تولد یک سالگی پاروی بی قایق هست.بیاید جشن بگیریم و به خاطر بیاریم که چطور از ثانیه به ثانیه اش لذت بردیم و به خودمون ببالیم که دوستدار و مخاطب محسن چاوشی هستیم.
موسیقی ما لطفا یه ذره به مخاطب احترام بذار, وقتی این همه وقت میذاره و کامنت مینویسه تایید کن لطفا.ممنونم