ممنونم ازتون جنابان نصیری و بهاری

که همچون گذشته پای دیالوگ گفتن و به نقد نشستن رو به موسیقی ایران باز می کنید.
موسیقی ای که به اصطلاح منتقدانش جز تخریب و فحش دادن چیزی نمیدونن

و چقدر خوب و دلچسب که شما دو بزرگوار با حفظ احترام دوستانه، دیالوگ می کنید با هم و به چالش میکشید و به بحث می پردازید

البته من در موسیقی ایران تا بحال منتقدی، آنچنان که در سینما داریم، ندیده ام. ولی در همین حد گفتگو هم به نظرم هم برای موسیقی و هم برای هوادارانی که جز تخریب کردن و بالا بردن های دروغین چیزی نمیدانند، تحفه ای بزرگ است.

ماندگاری یک خواننده در حال حیات با ارائه اثاری با تفکر مشخص و معین و گذشت زمان نمایان میشه. نه از تعریف ما و نه از تقبیح ما و کلا از نقد و دیالوگ ما خواننده مردمی و ماندگار در نمی آید. نقد به قول بزرگی پنجره است و اینه. پنجره ای رو به اثر و اثرساز. و اینه ای رو به دنیای خودمان . تماما تماشاست و تماشا

من فقط یک چیز را میدانم. شرط لازم و کافی ماندگاری یک خواننده اینه که احساس خودش رو بخونه. مثل فرهاد بزرگ مثل چاوشی عزیز و تا حدودی نامجوی موسیقی فَهم... و بقیه دوستانی با این مشخصات که پیگیرشان نیستم
اهنگسازی یک موزیسین تاثیرش از تمام عناصری که به ماندگاری می انجامد از نظرم بیشتر است. تا هنرمند دنیای خود را فریاد نزند و نخواند ، موسیقی اش شکل نمیگیرد...

هنرمندی که در یک البوم هر یک از فرضا 12 قطعه اش را کسانی با حالات و احساسات متفاوت اهنگسازی کرده باشد، جز 12 دروغ تحویل نداده و ماندگار هم نخواهد شد.

و اینکه بهترین قاضی زمان است. دروغ و تهمت و توهین ابزار کوتاه مدتند برای بالا اوردن کسی و پایین اوردن کسی دیگر. در بلند مدت از هنرمندان فقط اثارشان می ماند و بس

خوشنود باشید