جناب اسماعیل امینی
امیدوارم این نظر رو بخونی
شما که شاعرین باید بهتر از من بدونین
توی کل نقدتون به این گیر دادین که چرا شاعر اونی که بهش زخم زده و بدبختش کرده رو رفیق عزیزش خطاب میکنه
یعنی گیر ندادینا ، مسخره کردین !
یه نگاهی به این ابیات (که مطمئنم حفظین) بندازین لطفا :
1 . بگفتا گر کند چشم تو را ریش / بگفت این چشم دیگر دارمش پیش (نظامی)
2 . "ای بدی که تو کنی در خشم و جنگ / باطرب تر از سماع و بانگ چنگ
ای جفای تو ز دولت خوب تر / و انتقام تو ز جان محبوب تر (مولانا) "
3 . نرم است درشت او ، کعبه است کنشت او / خاری که خَلَد دلبر ، خوش تر ز گل و ریحان (مولانا)
4 . حاشَ لله که من از تیر بگردانم روی / گر بدانم که از آن دست و کمان می آید (سعدی)
5 . به دوستی که اگر زهر باشد از دستت / چنان به ذوق ارادت خورم که حلوا را (سعدی)
6 . حاشا که من از دست جفای تو بنالم / بیداد لطیفان همه لطف است و کرامت (سعدی)
7 . ما سیه گلیمان را جز بلا نمی شاید / بر دل بهایی نه ، هر بلا که بتوانی (شیخ بهایی)
8 . در جست و جوی یار دلازار کس نبود / این رسم تازه را به جهان ما گذاشتیم (رهی معیری)

منِ کنکوری که درس تخصصیم دیفرانسیل و انتگراله تشخیص مفهوم این بیت ها برام آب خوردنه ، شما که استاد دانشگاه هستین ازتون بعیده با تمسخر بیاید ترانه رو بکوبید ، چون توی اون ترانه سرا بیداد معشوقش رو پرستیده!!
موزیکما تایید لطفا