مستقل از ساز بندی و رنگ آمیزی صوتی انتخابی دوستانم، و بهرنگ عزیزم، عدم توانی حدس قافیه (که امروزه بسیار عادی شده) نشانه دایره لغات عظیم استادم بود. در ایامی که تسلط و تعهد در ادای واضح کلمات خواننده جزو روایات و افسانه‌های فراموش شده حوزه ترانه سازی و بخصوص خوانندگی است. اجرای ملیح و توانمندانه کلمات (تعارف نیست) در زمان 1:13 بسیار چشم گیر و تحسین برانگیز است.
ممنون از هر دو عزیزمان و بقول خودشان:
چه خوش بختیم اگر بازم بیافتید فکر تکرارش