والا من مدتها با کارهای ارزشمندی از چاووشی لب به تحسین گشوده ام اما به تدریج و به ویژه در این آلبوم آخر وی بنام امیر بی گزند بر خلاف نظر نویسنده ی ارجمند مطلب فوق هم زوال و افت بار موسیقایی وی را شاهد بودم و هم کلام حوصله سر بر تحت عنوان فاخر. برای من که با سعدی و حافظ انس و الفت دارم فهم اشعار دشوار نیست اما راه چاووشی در این بهره گیری افراطی از کلام کلاسیک به موازات نزول کیفیت موسیقایی اش راهی رو به ترکستان شده است. من نتوانستم شنیدن این آلبوم را تاب بیاورم از بس تکرار مکررات و فضل فروشانه و بی محتوا بود. من چاووشی را دوست دارم اما متعصب نیستم. برای مثال بشنوید آهنگ وی بر شعر کوتاه حسین پناهی را با نام این بود زندگی؟! هم موسیقی و هم شعر در اوج است.چاووشی سابقه ی خوبی دارد که در حال خراب شدن است.