بعد از سه-چهار بار گوش کردن آلبوم:
نقاط ضعف:
1-لحن خوندن آقای خواجه امیری اصلا دلنشین نیست و خیلی جاها شبیه خواننده های تا کاره بازاری میخونن مثلا:ترجیع بند قطعات آخر همون شد (مثه یه خاطره به بعد)،یه روزی میای،جاذبه،کاری کردی.کلا به نظرم تواوج آقای خواجه امیری زیاد به حنجرش فشار میاره.
2-ترانه ها هم در حد اسم احسان خواجه امیری نیست مثلا: یادت نمیاد تولدم چند پاییزه-همه میگن روت حساسم،آخه تو فرق داری واسم-تمام ترانه جاده ای که ساخته بودیم-مصرع اول قطعه بی تفاوت.
3-به نظر من بهترین قطعات آلبوم؛سی سالگی،بی تفاوت،آرزو کن و درد عمیق هستن هر چند اینا هم اون چیزی که باید باشن نیستن.
نقاط قوت:
1-هیچ جای این آلبوم چیز خاصی تو خوندن احسان خواجه امیری نشنیدم پس تواین قسمت نکته مثبتی وجود نداره.
2-چند مصرع از ترانه ها به نظرم خوب اومدن هرچند انقدر مجموعه ترانه ها ضعیف بودن که نتونستد ترانه رو نجات بدن مثلا:انقدر عقلم میرسه از عشق تو دیوونه شم-به کسی که دنیاشی بی تفاوتم باشی عاشق همین بی تفاوتیته و تمام ترانه آرزو کن خوب بودن.
آهنگسازی و تنظیم قطعات هم خوب بودن هرچند کوچکترین نوآوری توش به گوش نمیرسید.
در کل احسان خواجه امیریه سال های اخیر اصلا اونی نیست که بخاطرش هوادارش شدم .
«تا اینجا بهترین آلبوم چمدون تو»