سالها پیش که آلبوم "جان عشاق" با صدای استاد شجریان و آهنگ زنده یاد پرویز مشکاتیان به بازار آمد، همان نوار کاست سونی بود و یک تک برگ بروشور . هیچ نامی از نوازندگان نبود و اگر هم بود ما به خوبی آنها را نمی شناختیم. هیچ توصیف اضافی در کار نبود . اصلا نمی دانستیم آهنگساز آنها را زمستان، نوشته، بهار نوشته، موقع خواب نوشته یا سر شام! اصلا هم مهم نبود. قبل از اینکه صدای استاد شجریان به گوش بیاید همان سه چهار نت اول کنترباس جذبمان کرد. نیازی به شنیدن چند باره برای درک بهتر(!) نبود. صدای استاد شجریان هم که آغاز شد دیگر عالی بود. "جان عشاق"، "گنبد مینا"، "دود عود" "شب سکوت کویر" و ... از همان روز اول جذبمان کرد و نیازی به شنیدن چندین باره نبود. نیازی نبود منتظر برگ های پاییز و غنچه بهار و جفت گیری کفتر ها باشیم تا آلبوم روی ما تاثیر بگذارد.

خواستم بگویم وقتی اثری قوی باشد نیازی به توجیهات دوستان نیست. ما مخاطبان موسیقی خوب بلدیم بشنویم و تشخیص دهیم. نیازی نیست روابط عمومی ها برایش بنویسند تا شاید کمی زهر این همه بی هنری را بگیرند. این ماله کشی ها مختص نسل امروز، هنر امروز و آدمهای امروز است که همه چیزشان بی مایه است. از هنرشان، سلبریتی شان، فرهنگشان و متاسفانه قلمشان.