هنرمندمحترم سلام:حرفی که می خواهم تایپ کنم،باورکرده ام ودیگرمثل گذشته دلتنگ نمی شوم.آن هم اینست که مابه برهه ایی اززمان رسیده ایم،که هیچ کس نمی خواهدباجمع معناپیداکندواین تنهایی وخودکامگی شخصی اجازه نمی دهدکه فهمیده شویم ودیگری رابفهمیم.!!!این گسیختگی هرگزالتیام نخواهدیافت.شماازاقشارهنرمندان هستیدوآسیب بیشتری می بینید،چراکه هنرمندتنهانیازش فهمیده شدن ودرک شدن هنرش هست.وقتی ظرافت هایش باخوردن پفک زیرسوال می رود!!!زخمی می شودوروح آرام اش کم کم عصیان خودراآغازمی کندوآنهم بریدن وقطع امیدازمردمی که روزگاری همه رویاهایش راشامل می شدند!!