عجب شعری عجب فنّ بیانی

که الفاظش بُوَد پر از معانی

به غیر از آب چیزی من ندیدم

به این صافی و پاکی و روانی

تو را در خاک می جویند اینان

از آن روزی که گشتی آسمانی

به عشق واقعی تا دست یابی

پلی شد عشق ایّام جوانی

به تهران شد به نامت بچّه تبریز

خیابانی برای قدردانی

خداداده ست طبعی که تو داری

کشیده روی ذوقت پرنیانی

اگر که شاعرت زاییده مادر

نیازی نیست آرایه بخوانی

به لطف سایه ی سیمرغ رحمت

بجوشد در مزارت شادمانی

شدی چیره به مرگت #شهریارا

که شاعر هستی و از زنده گانی