سلام و عرض ادب
به نظر من عنوان، با محتوای متن مربوط نیست و البته آنقدر هم مهم نیست.آنچه مهم است به زعم من شامل چند نکته می شود: 1) اینکه پرچمداران نگرش متاخر به موسیقی ایرانی کار خود را دست کم 1 دهه پیش از انقلاب آغاز کردند و آثار درخور توجهی در همان دوره منتشر کردند لذا گره زدن این رویکرد موسیقایی به نفس رخداد انقلاب خیلی مربوط نیست. 2) سالهای اول پس از انقلاب نه فقط هنرمندان پیشکسوت مجال کار نیافتند بلکه جوانتر ها هم با سختی حاکم بر آن دوران و آن هم در قالب نهادهای خصوصی مانند کانون چاووش (نه توسط ارگان های دولتی) فعالیت می کردند. پیشکسوتان درین برهه حتی در صورت وجود سازوکار دولتی حامی هم دیگر نمی توانستند بسان دهه های قبل فعالیت کنند چون هژمونی مسلط اجتماعی آن دوره، با رویکرد رومانتیک و آرامتر 2 دهه قبل از آن در تضاد بود و چه بسا مخاطبان هم جز در موارد معدودی مثل همنشینی های خصوصی دیگر شنونده ی مصرانه ی آن موسیقی در همه جا و همه وقت نبودند(این سخن ناظر به دهه ی پنجاه و شصت هست نه هفتاد و هشتاد و نود) ازینرو پیش کشیدن موضوعی چون امکانات سازهای کششی و مضرابی مدخلیت مهمی ندارد. و 3) بسیاری از هنرمندان پیشکسوت که هنوز ساکن کشور بودند بنا به گفته ی خودشان در مصاحبه ها همچنین به گواه آثار منتشر شده، در دهه های بعدی مجال کار دوباره یافتند مثل اساتید گرانقدر: خرم تجویدی ایرج و هنرمندان تکنوازی چون اسدالله ملک فرهنگ شریف حسن کسایی و ... البته باید پذیرفت که کمیت و کیفیت آثار در این هنگام رابطه ی مستقیمی با سن هنرمندان پیشکسوت پیدا کرد. مجموعا مفهوم " خانه نشینی" آنطور که تا امروز در ذهن ما نقش بسته است برای هنرمندان نامبرده صدق نمی کند.