خواننده: علی لهراسبی
ترانه سرا: مونا برزویی
آهنگ و تنظیم: مهدی یراحی
میکس و مسترینگ: بهزاد رئیسی
همخوان: سارا علیپور

موسیقی ما - محسن شیرالی: از تولد موسیقی‌های تیتراژ تلوزیونی تنها چند سال است که می‌گذرد و با توجه به تاثیر غیر‌قابل انکار این عنصر در جذب مخاطب‌، عوامل تهیه و تولید مجموعه‌های تلوزیونی به تکاپو افتاده‌اند که برای مجموعه‌های خود با یکی از خواننده‌های مطرح به توافق برسند و گاها ضعف‌های ساختاری و تصویری خود را با این پدیده نوظهور در تلوزیون ما، پوشش دهند.
تیتراژهای به یاد ماندنی زیادی در این چند سال برای مدت‌ها روی لب‌ها زمزمه شده‌اند. «پیله‌های پرواز» (اونی که مدعی بود عاشقته...) با صدای علی لهراسبی (ترانه: روزبه بمانی – ملودی: بهروز صفاریان)، «نرو» با صدای رضا صادقی (ترانه و ملودی از رضا صادقی)، تیتراژ پایانی برنامه شب شیشه‌ای با صدای مهدی یراحی (ترانه روزبه بمانی و ملودی مهدی یراحی)، «برای آخرین بار» با صدای احسان خواجه‌امیری (ترانه افشین یداللهی و ملودی احسان خواجه‌امیری) و تیتراژ برنامه «ماه عسل» با صدای محسن یگانه (ترانه: روزبه بمانی) نمونه‌های بسیار موفقی از تیتراژهای تلوزیونی بوده‌اند.
به نظر نگارنده هم اکنون تنها تیتراژ قابل اعتنا، تیتراژ پایانی مجموعه دیدار است. «کوه» را مونا برزویی سروده است. ترانه‌سرایی جوان که کم‌کم باید او را به جمع ترانه‌سراهای صاحب سبک داخل کشور اضافه کرد.
ملودی و تنظیم «کوه» از مهدی یراحی است. آهنگ‌ساز جوان و با استعدادی که همان‌طور که انتظار می‌رفت آثار او با استقبال زیادی روبرو شده‌اند. تیتراژ پایانی شب‌ شیشه‌ای و آلبوم بی‌خوابی (سعید شهروز) از آثار پر‌طرفدار او به حساب می‌آیند.
علی لهراسبی نیز نیازی به معرفی ندارد. آلبوم‌های «دریایی ها» و «مثلث» در سال‌های گذشته با استقبال خوبی روبه‌رو شدند. لهراسبی اجرای تیتراژهای چند سریال و برنامه تلوزیونی را در پرونده دارد و از این حیث یکی از با تجربه‌های عرصه‌ی تیتراژ به حساب می‌آید.
و اما «کوه»؛
با وجود اینکه «کوه» تیتراژی ساخته نشده است، اما هم‌اکنون بهترین تیتراژ در حال پخش برنامه‌های صدا‌و‌سیما است. این اثر تمام خصوصیات یک کار عاشقانه را در خود دارد. تعابیر ناب و ملودی تاثیر‌گذار، تنظیم مناسب و صدای استاندارد خواننده، تلفیق قابل تحسینی را به گوش مخاطب می‌رساند. در این ترانه با جریان منحصر به‌فردی از احساسات ترانه سرا روبرو هستیم. «کوه» برخلاف آنچه که این روزها به کرات شنیده می‌شود نه‌تنها هیچ تلاشی مبنی بر تقبیح اعمال معشوقه و لعن و نفرین آن ندارد‌، بلکه بسیار معصومانه نگرانی خود را از آنچه که ممکن است در این فاصله‌ها روی بدهد ابراز می‌کند:

«تا مه راهو نپوشونده نگام کن / اگه رو قله سردت شد صدام کن» ...

نکته قابل‌توجه دیگری که در این ترانه به چشم می خورد قافیه‌ی شنیداری (سماعی) بیت اول ترانه است:

«من این پایین نشستم سرد و بی روح / تو داری می رسی به قلهء کوه»

همان‌طور که مشاهده می‌شود «کوه» و «روح»، قوافی شنیداری هستند. هرچند که بعضی هنوز به‌شدت به استفاده از این نوع قوافی معترض‌اند اما باید پذیرفت که قافیه‌های شنیداری حلقه‌های گم شده ترانه نوین ما هستند. چرا که تکرار در قافیه‌ها آن‌قدر به چشم می‌آید که لازم به نظر می‌رسد همانند موسیقی دیگر ملل به این نوع قافیه‌ها بهای بیشتری داده شود.
نکته قابل توجه دیگر این ترانه تعابیر جذاب و بکریست که مونا برزویی به‌کار برده است. به‌عنوان مثال در بیت:
«یه رنگ مرده از رنگین کمونم / من این پایین نمی تونم بمونمي» و یا در بیت «منم اونکه تو رو داده به مهتاب / کسی که روتو می پوشونه تو خواب» با لحن و تعبیر تازه‌ای روبرو هستیم که حقیقتا تا به حال نشنیده‌ایم. تمام جذابیت هنر در نو‌زایی و استفاده از زیبایی‌های است که تا به حال به‌کار برده نشده‌اند که در «کوه» ما با این خصوصیت روبرو هستیم.
ملودی این اثر نیز در قبال کلام ادای دین کرده و آنچه را که لازم است که به‌واسطه ملودی درک شود را به ذهن متبادر می‌کند. تنظیم کار هم قابل قبول است اما حرکت تازه‌ای در آن مشاهده نمی‌شود.
آوازه‌خوان این اثر به‌واسطه تجربه‌ای که طی سال‌های گذشته کسب کرده است و همچنین به لطف دقت زیادی که مهدی یراحی در ساخت آهنگ به‌کار برده است، به‌خوبی از عهده اجرای این ترانه برآمده است. علی لهراسبی بدون شک یکی از بهترین صداهای حال حاضر موسیقی پاپ ماست و موفقیت آثار او موید این موضوع است.
اما تنها ایرادی که می توان از این تیم گرفت، انتخاب کوه برای تیتراژ مجموعه تلوزیونی «دیدار» است. مجموعه‌ای که شاید بتوان در میان آثار صدا و سیما در درجه دوم و یا حتی سوم قرار داد. این موضوع باعث شده است که «کوه» به‌عنوان اثری در خور تامل و تحسین‌برانگیز به‌خوبی شنیده نشود. شاید گزینه‌های بهتری می‌توانست برای کوه انتخاب کرد تا این اثر بیش‌تر شنیده شود چرا که ما برای بالا بردن سطح سلیقه مردم نیاز داریم که «کوه»ها را به گوش مردم برسانیم .
باید قبول کنیم که متاسفانه این روزها گوش‌های ما مسموم شده‌‌اند.

........................................................................................

من این پایین نشستم سرد و بی روح
تو داری می رسی به قله کوه
داری هر لحظه از من دور میشی
ازم دل می کنی مجبور میشی
تا مه راهو نپوشونده نگام کن
اگه رو قله سردت شد صدام کن
یه رنگ مرده از رنگین کمونم
من این پایین نمی تونم بمونم
منم اونکه تو رو داده به مهتاب
کسی که روتو می پوشونه تو خواب
کسی که واسه آغوش تو کم نسیت
می خوام یادم بره دست خودم نیست