موسيقي ما-لي لا رضايي: مصطفي كمال پورتراب در گفت و گو با موسيقي ما با بيان اينكه تعداد تحصيل كرده هاي موسيقي اندك است و نوازنده ها و آهنگسازان بدون داشتن هيچ گونه علم موسيقي در اين عرصه فعاليت مي كنند، چندان راهي به جايي نمي برند و نوازندگان و آهنگسازان حرفه اي آنچناني نداريم.

پورتراب در ادامه يادآور شد: ما در ايران هنرستان موسيقي كم داريم و براي تربيت نوازنده مشكل داريم. چرا كه هر نوازنده اي نمي تواند معلم خوبي باشد. يك مدرس موسيقي بايد بتواند تمامي تكنيك ها و فنون نوازندگي را به شاگردان خود منتقل كند، در حالي كه اين اتفاق نمي افتد و متاسفانه اين مدرسان نمي توانند اطلاعات و همه فنوني كه دارند را به هنرجويان خود منتقل كنند.

وي افزود: يك عده هستند كه چيزهايي بلدند و همانها را در كلاسها درس مي دهند اما متاسفانه نه تنها اين همه داشته هاي آنها نيست، بلكه جوانهايي كه هنرجوي نوازندگي هستند هم حال و حوصله ساعتها نشستن سركلاسهاي درس را ندارند. فكرمي كنند موسيقي چيزي مثل درس و مدرسه است كه به زور به دنبال نمره هستند و مدرك گرفتن. فكر مي كنند موسيقي يك مشت آهنگ معمولي است كه ازطريق ساز و سازهاي الكترونيك مي توانند آنها را بسازند. فكر مي كنند با يك كلام بسيار ساده مي توانند آهنگي به خورد مردم بدهند. خيلي ها دنبال موسيقي نمي روند. من بارها شنيده ام كسي كه مي آيد به كلاس يادگيري ساز، اولين چيزي كه مي پرسد اين است كه آيا من مي توانم يك ماهه 50 تا آهنگ بنوازم؟

اين تئوريسين موسيقي در ادامه خاطر نشان كرد: افراد حال حاضر موسيقي زحمات بسياري كشيده اند و اين طور نيست كه يك شبه ره صدساله را رفته باشند. كساني مثل داريوش طلايي، حسين عليزاده و امثال اين هنرمندان يك شبه به چنين جايگاهي نرسيده اند و الان هم دارند حرفه اي كار مي كنند. در حالي كه امروزه متاسفانه كسي به فكر موسيقي در آينده نيست. بودجه كمي به موسيقي اختصاص داده شده است. در حالي كه حساب موسيقي از همه چيز جداست. لوازم موسيقي گران است و تمامي اين لوازم در خارج از كشور توليد مي شوند و به همين دليل روز به روز گران تر مي شوند. جوانها توانايي خريد اين لوازم را ندارند و مجبورند سازهاي دم دستي بخرند. ساز ناجور و معلم ناشي همگي باعث مي شود كه در زمينه نوازندگي موسيقي با كمبود مواجه شويم.

وي در پايان تاكيد كرد: توصيه من اين است كه براي آموزش نوازندگي موسيقي هزينه شود و در اين زمينه سرمايه گذاري كنيم. مانند سرمايه هاي كلاني كه در زمينه ورزشي كرده ايم و نتيجه اش را هم شاهد بوده ايم. اما متاسفانه موسيقي در ايران بيچاره است و بي ارزش ترين هنر در كشور ماست و همه به آن موقتي نگاه مي كنند. در اين زمينه بايد فرهنگسازي شود تا اين هنر به دست صاحبان اصلي اشان برسد. در غير اين صورت نه نوازنده هاي خوبي خواهيم داشت و نه آهنگساز و تنظيم كننده خوب در آينده خواهيم داشت. توصيه ام اين است كه در زمينه موسيقي و آموزش به نوازندگان اين عرصه سرمايه گذاري شود.