• حسن علیشیری | ترانه سرا و روزنامه نگار
  

موسیقی ما - انتشار قطعه‌ی «یلدای این خونه» با صدای خواننده-ترانه‌سرای خوب، مسعود امامی، در هفته‌ی گذشته، که به مناسبت شب یلدا ساخته و اجرا شده بود، مرا به یاد حرف‌های ناگفته‌ی فراوانی انداخت که مدت‌هاست قصد نوشتنشان را دارم و به دلایل فراوان تا این لحظه نانوشته مانده. مسعود امامی سال‌هاست ترانه می‌نویسد و در حال و هوای موسیقی تنفس می‎‌کند، چه زمانی که جلسات ترانه‌خوانی خود را اداره می‌کرد، چه روزگاری که در مطبوعات از ترانه و موسیقی می‌نوشت و چه امروز که در قامت یک خواننده فعالیت می‌کند، همیشه سطح استانداردی از سلامت کلام و موسیقی را ارائه کرده است و می‌کند و این در روزگار غیراستاندارد ما غنیمتی غیرقابل انکار است.

مسعود را می‌توان به دلایل مختلف از معدود خوانندگان مؤلف روزگارمان دانست. چرا که در تمام سال‌های گذشته و در گذار از دو آلبوم و چندین اثر مستقل، بسیاری از ترانه‌هایش را خود نوشته و بر آن‌ها ملودی ساخته. در انتخاب ترانه‌هایش نیز همیشه با جوانانی خوش‌قلم و آتیه‌دار کار کرده تا از یکنواختی فضای آثارش جلوگیری کند، با این همه هرگز سخیف نسروده و سخیف نخوانده. با تسلطی که بر کلام دارد، همیشه دقت قابل توجهی بر مقوله‌ی تلفیق کلام با موسیقی دارد و اشتباهات فجیع تلفیقی، که این روزها دارد به اپیدمی تبدیل می‌شود در آثار او راه ندارد. به حس‌آمیزی توجه ویژه‌ای می‌کند و آثارش از تنوع خوبی برخوردار است. همه‌ی این‌ها را باید به صدای دلنشینش افزود تا ویژگی‌های یک خواننده-ترانه‌سرای مؤلف کامل شود. اما چرا مسعود امامی در جایگاه واقعی خود قرار ندارد؟! مگر برای ورود به جریان اصلی (Main Stream) بازار موسیقیِ ما، چه چیزهایی لازم است که مسعود یا دیگر معدود هم‌سانان او از آن بی‌بهره‌اند؟! این یادداشت به اختصار در پی یافتن پاسخی برای این پرسش‌هاست!

گرچه همیشه مخالف استفاده از واژگانی همچون مافیا و... برای موسیقی پاپ بوده‎‌ام و هستم- به مصداق واقعی مگر مورچه‌ی بازار موسیقی پاپ ما چیست که کله‌پاچه‌ی مافیایش باشد- نمی‌توان منکر تاثیر شدید عده‌ای از تهیه‌کنندگان، سرمایه‌گذاران و پخش‌کنندگان بر همین بازار نصفه نیمه و ناقص‌الخلقه شد. به این عده، باید بخشی از اهالی مطبوعات و رسانه‌های مجازی را نیز افزود که می‌توانند به چشم بر هم زدنی اثری ضعیف را در بوق کنند و به اوج برسانند و به همان سرعت‌، اثری قابل احترام و درخشان را با مغز به زمین بکوبند.

از طرفی به درستی از بحران شدید مالی در چرخه‌ی اقتصادی موسیقی می‌شنویم و از سوی دیگر رد و بدل شدن مبالغ هنگفت جهت در اختیار گرفتن امتیاز آلبوم و کنسرت در بین عده‌ای معدود، که تعدادشان به انگشتان یک دست هم نمی‌رسد، رقابت را برای دیگران غیرممکن ساخته است. گذشته از صدا و سیما که مخالفتش با ادامه‌ی حیات این نوع موسیقی محرز است و جز مناسبت‌هایی مانند نوروز و یلدا التفات قابل توجهی به آن نمی‌کند، اندک تریبون‌های رسانه‌ای باقی مانده تنها در اختیار افرادی خاص قرار می‌گیرد تا راه‌های ارتباط با مخاطب به حداقل ممکن کاهش یابد. فضای مجازی اینترنت و شبکه‌های اجتماعی نیز به بلبشویی نا امیدکننده دچار است که تنها با حاشیه‌سازی و هوچی‌گری می‌توان در آن امید درخشیدن و دیده شدن داشت.

در این آشفته‌بازارِ بی سر و سامان، «ماندن» و از آن مهم‌تر «سالم ماندن» بسیار دشوار است. از همین روست که پایمردی و تداوم فعالیت هنرمندانی مثل مسعود امامی و دیگرانی چون او ارزشمند و قابل توجه و احترام است. که هنوز علی‌رغم تمام بی‌مهری‌ها و نادیده گرفته شدن‌ها می‌سرایند و می‌سازند و می‌خوانند و از استانداردهای خود در کلام و موسیقی عدول نمی‌کنند و حرمت مخاطبشان را حفظ می‌کنند.

ناگفته پیداست که به عنوان یک ترانه‌سرا و یادداشت‌نویس مطبوعات و مهم‌تر از این‌ها به عنوان یک دوست قدیمی، انتقاداتی را نیز به آثار او وارد می‌دانم و از او انتظاری بسیار فراتر از آثار خوب کنونی‌اش دارم اما به خاطر تمام لحظات به یادماندنی که به «امون بده»، «پاییزی»... و حالا «یلدای این خونه» برایمان خلق کرده با این یادداشت کوتاه به او ادای احترام و برایش آرزوی موفقیت می‌کنم و نقد و انتقاد را به زمانی دیگر وا می‌گذارم.