در همه جای دنیا این پدیده و این چرخه، جزئی از موسیقی پاپ است و پدیده های موسیقی و جوانان علاقه مند با انتشار یک قطعه شانس خودشان را مورد آزمایش قرار می دهند و در این بین یک سری استعداد های بکر خودی نشان می دهند و یک شبه، ره صد ساله را می روند. مثال های زیادی را می شود نام برد که با همین چرخه به دنیای موسیقی معرفی شدند و به مرور نشان داده اند که واقعا چیزهای زیادی را برای عرضه دارند و این که کارشان مورد توجه قرار گرفته، اتفاقی نبوده و آن ها از هوش و زکاوت فراوانی در علم موسیقی برخوردارند.
البته تقریبا عکس این قضیه هم قابل بیان است و در چارت هر کشوری، آرتیست هایی بوده اند که مثلا یک سال شماره یک بوده اند ولی در سال های بعد به طور کلی از بین رفته اند وهیچ خبری از آن ها نشده است.
از همان سال هایی که موسیقی پاپ در کشور رواج دوباره پیدا کرد، این اتفاق که در جهان یک امر کاملا طبیعی است به ایران هم کشیده شد و با شبکه های زیزمینی ای که به وجود آمد، رفته رفته گسترش یافت و همه گیر شد. البته در بیش تر اوقات در این گونه آثار چندان به کیفیت کار توجه نمی شود ولی در جایی که هیچ تریبون رسمی و قوی ای برای ارائه وجود ندارد، به نظر من شبکه های زیر زمینی به خوبی توانسته اند نیاز مردم یک جامعه را به موسیقی بر طرف کنند و به طور ناخواسته، موسیقی مورد نیاز یک جامعه را تولید کنند.
به نظر من این مسخره ترین کار دنیاست که من یا هر کس دیگری بخواهد به مردم و مخاطبان موسیقی پیشنهاد فلان موسیقی را بدهد که مثلا این خوب است و این بد.
مردم باید از بین همه چیزهایی که می شنوند و به گوش شان می خورد، قدرت انتخاب داشته باشند و بتوانند خوب را از بد تشخیص دهند و به تکامل موسیقایی برسند. حالا این انتخاب ها می تو اند از کارهای یک آدم سرشناس باشد یا اولین کار یک خواننده یا گروه موسیقی.