جواد رهبر: صحنه همان قدر که می‌تواند به خوانندگان لطف کند و آن‌ها را به اوج ببرد٬ توان آن را هم دارد که آن‌ها را حسابی به زمین بزند. صحنه به همان اندازه که سرشار از نور٬ زیبایی و هیجان است٬ می‌تواند فریبنده و خیانت‌کار هم باشد. در ماه ژوئیه صحنه دوباره کمر به خیانت به خوانندگان بست؛ پینک و آلیشا کیز مقابل چشمان طرفداران‌شان به زمین خوردند٬ صورتشان از خجالت سرخ شد٬ چند جایشان زخم برداشت و شاید دردناک‌تر از همه این‌که ویدئوی سقوط آن‌ها بر روی صحنه در سایت یوتیوب میلیون‌ها بازدید کننده پیدا کرد.

سال گذشته وقتی جنیفر لوپز در حین اجرای ترانه‌ای در مراسم جوایز موسیقی آمریکا (AMAS) بدجوری زمین خورد و به عبارت دیگر روی زمین نشست٬ مسئولان برگزاری مراسم دست و پایشان را گم کردند. اول از همه این‌که در بازپخش مراسم صحنهٔ‌ سقوط جانانهٔ لوپز را حذف کردند و اصلا به روی خودشان نیاوردند که چنین اتفاقی افتاده است. غافل از این‌که ویدئوی این صحنه در سایت یوتیوب به سرعت به یکی از ویدئوهای محبوب تبدیل خواهد شد. بعد سعی کردند ماجرا را طوری جلوه بدهند که انگار این صحنه هم بخشی از اجرا بوده. به هر حال آن اتفاقی که آن‌ها دلشان نمی‌خواست بیفتد٬ افتاد و سایت‌ها و وبلاگ‌هایی این بحث را پیش کشیدند که شاید وقت بازنشستگی جی‌-لو فرا رسیده است.

این بحث‌ها در اصل از زمانی رواج پیدا کرد که الویس پرسلی در اجراهای آخر عمرش چند بار روی صحنه به زمین خورد و صدای منتقدانش را درآورد که او به خاطر اضافه وزن دیگر آن الویس چابک قدیم نیست و از پس اجرای ترانه‌های خودش هم برنمی‌آید. این بلا در میان‌سالی سر الویس آمد اما خوانندگانی که این روزها روی صحنه پهن می‌شوند٬ از جوان‌ترین خوانندگان عصر خود هستند. به همین خاطر شاید دلیل اصلی سقوط‌های آن‌ها تحرک بیش از حد روی صحنه باشد و این‌که می‌خواهند چند کار را در آنِ‌ واحد انجام بدهند.

نمونه‌های سقوط‌هایی از این دست در چند سال گذشته کم نیستند. پینک 15 ژوئیه 2010 در کنسرت نورنبرگِ آلمان چند لحظه‌ای در میان زمین و آسمان دست و پا زد و بعد زمین خورد. آلیشا کیز باردار هم در فستیوال موسیقی اِسنس درست و حسابی روی زمین پهن شد اما خوانندهٔ محجوب با سرعت و دقت تمام از روی زمین بلند شد. جالب است که خوانندگان زن بیشتر سعی می‌کنند سقوط‌ها را نه به روی خودشان بیاورند و نه به روی تماشاگران اما در بین خوانندگان مرد هستند کسانی که اتفاقا از این رویداد برای بهتر و بامزه‌تر شدن اجرای‌شان استفاده می‌کنند. محض نمونه وقتی رابی ویلیامز در سپتامبر 2006 در فستیوال موسیقی لیدز به زمین خورد٬ چند جوک آبدار نثار شخص خودش کرد و حسابی تماشاگران را سر حال آورد. یا وقتی آدام لمبرت در سال 2009 وقتی در حین اجرا داشت از پله‌ها بالا می‌رفت و ناگهان پایش سر خورد٬ آن قدر زود ماجرا را جمع و جور کرد که انگار لغزش پای او عمدی بوده است.

اما این روش‌ها همیشه کارساز نیست؛ مثلا وقتی بونو نمی‌تواند فضای صحنه را درست تخمین بزند و آن‌قدر عقب عقب می‌رود که از آن طرف می‌افتد که دیگر کاری از دست کسی ساخته نیست. سفسطه‌کاری هم حدی دارد!

منبع: رونا