موسیقی ما - کوروش یغمایی خواننده راک ایرانی که سالهاست می‌خواهد آلبومی با عنوان «ملک جمشید» را به بازار عرضه کند و هر بار با مشکلاتی روبرو می‌شود در تازه‌ترین گفتگویش که با مجله انگلیسی «بیلبورد» انجام شده نکات جالبی را درباره اوضاع و احوال فعلی‌اش بیان کرده است. مجله «بیلبورد»، یک هفته نامه تخصصی موسیقی است که در دنیا شهرت دارد. توجه ویژه این مجله به صنعت موسیقی و ستاره‌های موسیقی در سراسر دنیا، باعث شده بعد از سال‌ها همچنان «بیلبورد» در صدر مجله‌های تخصصی محبوب موسیقی قرار بگیرد. سردبیری این مجله را بیل ورد بر عهده دارد. این مجله با «کورش یغمایی» به عنوان بنیانگذار راک ایرانی گفت‌و‌گو کرده است. ترجمه متن کامل گفتگوی یغمایی را به نقل از سایت شخصی این هنرمند داخلی در ادامه می‌خوانید:

• * رسانه‌های ایرانی و خارجی خبر درگذشت شما را ۲ سال پیش منتشر کردند، جریان چه بود؟

- یکی از بستگان که شاعر (هم) بود بیماری سختی داشت و در بیمارستان بستری بود. از آنجا که فامیل بودیم نام خانوادگی و ظاهرمان بسیار شبیه به هم بود، حتی باوجودی که ایشان از من خیلی مسن‌تر بودند. ایشان از دنیا رفتند و بیمارستان مشخصا» به اشتباه خبر از فوت من داد. «بی‌بی‌سی» و «وی او اِی» من را درگذشته گزارش دادند بدون اینکه زحمتِ گرفتنِ تاییدیه را به خود بدهند. پسر بیچاره و برادرم که در خارج زندگی می‌کنند، بسیار ترسیدند.

• * پدید آوردن ژانر نو در موسیقیِ دهه ۷۰ ایران، چه حسی داشت؟

-آلات موسیقی بسیار سخت بدست می‌آمد. یا نمی‌توانستم پیدایشان کنم یا اصلا موجود نبود. چون آلات موسیقی بسیار گرانقیمت بودند مجبور بودم آن‌ها را اجاره کنم. که بعضا «بعد از اجاره کردن می‌فهمیدم که خراب است. حتی سیمِ گیتار پیدا نمی‌شد. یک بار به استودیو رفتیم و باید کل آهنگ را در یک اجرای همزمان ضبط می‌کردیم، چون پول زیادی نداشتیم. اگر کسی خراب می‌کرد از استودیو تا بیرون دنبالش می‌کردیم.

• * برداشت شما از شرق در برابر غرب چیست؟

-همه راجع به شرق دربرابر غرب و فرهنگهای جداگانه هرکدام حرف می‌زنند. اول اینکه زمین غرب و شرق ندارد و گرد است. این‌ها قرارداد و فرضیاتی است که جوامع برای خود پدید می‌آورند. من با این ایده که غرب در شرق نفوذ کرده موافق نیستم و یا اینکه یکی بر دیگری برتری‌هایی دارد. هند به عنوان نمونه تاثیر زیادی بر موسیقی غرب داشته است. در مورد ایران، سوال این نیست که غرب چگونه بر ایران تاثیر گذاشت؟ ما (ایرانیان) سازهای زیادی ابداع کرده‌ایم که هنوز استفاده می‌شوند. ولی در ‌‌نهایت این موسیقی است، و به (تمام) بشریت تعلق دارد.

• * با نگاهی به گذشته، نقشِ موسیقایی را که بازی کرده‌اید، چگونه می‌بینید؟

- با استفاده از ملودی‌های غربی من گیتار را تبدیل به پایه‌ای از آوایی متمایزِ (اختصاصا») ایرانی کردم، در سطحی که برای مخاطب بین المللی هم جذابیت داشته باشد. من با بدیهه سازی (نوازی) این کار را انجام دادم (به این مهم دست یافتم). برای من موسیقی وقتی ارزشمند است که یک اروپایی، آمریکایی، اسپانیایی و یا حتی یک عرب و یا آفریقایی آهنگی را بشنوند و از آن لذت ببرند، حتی بدون درک (معنی) شعر.

• * بسیاری از دوستان هنرمند شما ایران را ترک کردند، شما چرا ماندید؟

-هر هنرمندی باید تاریخ خود و هویت فرهنگی خود را درک کند. باید حس هویت داشت. عشق من به تاریخ ایران به نوعی بیماری شبیه است. هرچه که ما ایرانیان داریم از موسیقیِ فولکلوریکمان می‌آید. برای ما ایرانیان موسیقی که از هنر آفریده شده و به صورت سنتهای زبانی (سنتی و زبانی-سینه به سینه) به نسلهای بعدی رسیده است. آن‌ها آواهای زیبایی هستند که بر کاغذ پیاده نشدند بلکه از پدر به پسر رسیدند. ازدست دادن هریک از این هنرمندان بمانندِ از دست دادن گنجینه‌ای است که هیچگاه دست یافتنی نیست. اگر از ایران رفته بودم مطمئنم که به نواختن موسیقی بصورت بین المللی می‌پرداختم، اما احتمالا «فارسی اجرا نمی‌کردم.

• * حدودا» مدت‌ها از اجرا یا ضبط (انتشار) کار‌هایتان ممنوع شدید و یک بار مجاز هم بوده‌اید، این وضعیت چگونه است؟

-به نظرم کمتر مردی تاب و تحمل خاموش شدنِ (صدای) کارش، و وارونه شدنِ رویا (آرزو‌ها) یش را داشته باشد. در هیچ کلامی نمی‌گنجد. در این دوران بعضی ازآهنگ‌هایم را با کاست چهارتراک ضبط کردم. خنده دار بود ولی من انجامش دادم. یک پرنده دست آموزخانگی هم که مجازبه پروازنباشد، باگذشت زمان پرواز رافراموش می‌کند. گرچه پرواز بخش جدانشدنی پرنده است و پرنده بدون پرواز پرنده نیست.