موسیقی ما – بهمن بابازاده: برنده تندیس طلایی نخستین جشن «موسیقی ما» در بخش بهترین تهیه کننده کنسرت از نگاه کارشناسان، اعتقاد دارد که برگزاری جشن هایی که در آن بهترین های موسیقی انتخاب و معرفی می شوند، باعث روند رو به رشد این هنر در کشور خواهد شد.

محسن رجب پور در گفتگو با «موسیقی ما» درباره نخستین جشن سالانه «موسیقی ما» گفت:« برگزاری جشن شما تمرین دموکراسی است برای آدم هایی که طاقت و تحمل این را ندارند که یک فرد از خودشان کوچکتر را روی سن بیاورند و به او جایزه بدهند. اگر روزی اعلام کردند با تقدیم احترام به پیشکسوت های برگزار کننده کنسرت فلان شرکت اول شد و من برای او دست زدم یعنی حداقل های دموکراسی را تمرین کرده ام. ضعف کلی جامعه این بوده که من در حالتی به شما می گویم «به به» که جایزه بگیرم و اگر جایزه نگیرم منکر کل ماجرا می شوم و می گویم کارشناس های شما به درد نمی خوردند! ولی اگر جایزه بگیرم می گویم کارشناس های شما عالی بودند. شاید شما در انتخاب کارشناس های یک کاستی هایی داشتید ولی وقتی برای اولین بار یک چیزی را روی ورق سفید می نویسند همان اولین همه بدخطی هایش را غلط نمی گیرند. الان از بدخطی های شما هم غلط می گیرند. ولی اصلا نترسید و نگران این موضوع نباشید چون کاری که شما کردید عالی بود و ما جشنواره فجر بیش از سی دوره است که برگزار می شود ولی هنوز اختتامیه اش را اینگونه برگزار نمی کنند. اینقدر این جشن برگزار شده که حد و حساب ندارد و هنوز به این شکل برگزار نمی شود.»

رجب پور درباره نقاط ضعف این برنامه هم اعتقاد دارد: «آن چیزی که بعضی ها را ناراحت کرده این است که من به عنوان تهیه کننده موسیقی، پل معروف شدن یک آدمی می شوم و آن قطعه که خلاقیت های فردی این آدم بوده، من باعث می شوم که معرفی شود. حداقل کاری که برای این ماجرا باید انجام شود این است که بگویند با تقدیر و تشکر از شرکت«ترانه شرقی» ناشر این قطعه براساس نظر مردم مورد قبول قرار گرفته است.»

مدیر عامل ترانه شرقی در پاسخ به سوال: «بزرگترین منتقدین جشن «موسیقی ما»، حتی قبل از برگزاری، دانه درشت های شرکت های کنسرت گذاری در ایران بودند که حتی در پشت پرده هم تلاشهای زیادی را برای لغو آن داشتند. کلیت این قبیل برنامه ها چه ضربه ای می تواند به شرکت ها و موسسات فرهنگی ایران بزند و این هجمه مخالفت ها دلیلش چه بود؟»، توضیح داد:« به دلیل کوته نظری است. ما یک جمع همکار داریم وقتی دور هم جمع می شویم که هیئت مدیره انتخاب کنیم اگر آنها انتخاب بشوند هیئت مدیره درست است و اگر انتخاب نشوند به درد نمی خورد. چون من بیست سال است از این شغل بیرون آمده ام و نه کاری تولید می کنم ولی چون موهایم سفید شده است می گویم باید باشم. مشکل این موردی که شما می گویید به خاطر این است که من سه سال پیش یک کاری زده ام و خوب بوده و اگر قرار است جشنی برگزار شود باید یک چیزی عاید من بشود در غیر اینصورت من منتقد شما می شوم. تمرین پذیرفتن این است که من اول نیستم. به خدا قسم من توقع نداشتم کنسرت گذار برتر باشم چون من معتقدم الان داریم به باندبازی و جناح بازی نزدیک می شویم و آدم های ما می رسند به جایی که چون به فلان کس احتیاج بیشتر دارند وقتی به او زنگ می زنید رای بیشتری می دهد. من خودم هم توقع نداشتم که انتخاب شوم و اسم می برم برای اینکه آدم ها الان بیشتر از اینکه به من احتیاج داشته باشند به مثلا «محمدحسین توتونچیان» احتیاج دارند و وقتی می خواهند نظر بدهند آن چهره بیشتر در ذهنشان می آید.»

رجب پور درباره غیبت اش در روز جشن در سالن برگزاری برنامه نیز گفت:«من ساعت 4:45 پرواز به سمت تهران داشتم و شما بروید ببینید که این پرواز چه ساعتی پریده و چه ساعتی نشسته است. فکر نمی کردم اینقدر طول بکشد و اگر می دانستم حتما می آمدم. حرفی می زدم که به درد کل صنف ما بخورد. من دنبال این تریبون می گشتم و شانس آوردید که نیامدم! من خودم متاسفم از اینکه به جشن شما نرسیدم چون نیت به آمدن داشتم و از گفته های قبل هم معلوم است. روزی که شنیدم این اتفاق قرار است رخ بدهد گفتم که امیدوارم ما هم مثل اهالی سینما برسیم به آن استانداردی که آقای«جمشید مشایخی» می نشیند و یک جوان بیست و چند ساله بهترین بازیگر می شود و این پیشکسوت ها بلند می شوند و برای او دست می زنند. یک روزی هم یک پیری بوده که اینها جلوی او بازی کرده اند و ما باید برسیم به این آستانه تحمل. اگر فردا روز آقای«حاتم پور» شد بهترین برگزار کننده کنسرت من بلند شوم و برای او دست بزنم. استمرار این جشن رقابت ایجاد می کند و می گویند یک جایی ما به مسابقه گذاشته می شویم. روزی که عدد شما دو رقمی شد و خواستید یازدهمین جشن موسیقی ما را برگزار کنید می رسید به آنجا که من از او بهتر باشم. رقابت یک چیز دیگر است و دیده شدن چیز دیگری است.»