از همان روز نخست که ایده نظرسنجی و انتخاب برترین‌های موسیقی ایران و به دنبال آن برگزاری جشنی برای معرفی برگزیدگان جدی شد و به فعل در آمد، یک جمله بارها در جلسات «موسیقی ما» تکرار شد و آن چیزی نبود جز این که ما در آستانه حرکتی بزرگ قرار داریم و هر حرکت بزرگ، با خودش دردسرها و مشکلات بزرگ به همراه خواهد داشت. بارها این را به یکدیگر گوشزد کردیم و گفتیم خود را برای بزرگ‌ترین مشکلات آماده کنید. گفتیم، اما ته دل‌مان این بود که داریم بیخود شلوغش می‌کنیم و قرار نیست از این خبرها باشد؛ اما بود! آش شورتر از آن بود که تصورش را می‌کردیم... که جشن آسان نمود اول، ولی افتاد مشکل‌ها!

ما 6-7 جوان متولد دهه 60 بودیم و حالا باید در چند جبهه می‌جنگیدیم تا کاری را به ثمر برسانیم که تا آن لحظه در تاریخ موسیقی ایران سابقه نداشت؛ برگزاری جشنی با حضور همه بزرگان و اهالی موسیقی ایران، فارغ از سبک و رشته‌ای که در آن فعالیت می‌کنند.

ابتدا باید هنرمندان و اهالی موسیقی متقاعد می‌شدند که این یک جشن کاملاً خصوصی است و جز بزرگداشت موسیقی و موسیقیدان ایرانی هیچ هدف و نیتی در پس آن نهفته نیست. این مرحله به دلیل اعتباری که «موسیقی ما» در این سال‌ها -به ویژه در میان موزیسین‌های پاپ- پیدا کرده بود و روابط حسنه‌ای که با هنرمندان داشتیم، چندان مشکل نبود. در کنار آن باید میهمانان گرامی -علی‌الخصوص هنرمندان فعال در موسیقی سنتی و اصیل- متقاعد می‌شدند که به چه دلیل قرار است در این مراسم تمامی هنرمندان (از هر سبک و ژانری) در کنار یکدیگر و زیر یک سقف قرار گیرند و از آنجا که چنین اتفاقی در طول 35 سال گذشته از انقلاب و حتی پیش از آن سابقه نداشت، انرژی زیادی از برگزارکنندگان گرفت؛ اما چون نیت‌مان پاک بود و هدف‌مان مشخص، شدنی بود و شد.

همزمان باید مراحل کسب مجوز برای این مراسم طی می‌شد و به وضوح در دفتر موسیقی و معاونت هنری وزارت ارشاد، نگرانی‌هایی نسبت به نیّتِ پشت برگزاری این جشن و عواملش به چشم می‌خورد که در نهایت با رفت‌وآمدهای چندین‌باره به حراست معاونت هنری و سایر نهادهای امنیتی و امضای تعهدات متعدد، به تدریج حس اعتماد دوستان نسبت به این رخداد فرهنگی جلب شد و دانستند که این تنها یک ضیاقت فرهنگی است و هیچگونه اغراض سیاسی و... در پی ندارد؛ به ویژه که در ابتدا قرار بود این جشن یک ماه پیش از انتخابات ریاست‌جمهوری صورت بگیرد و شائبه‌هایی در این میان وجود داشت و در نهایت به پس از انتخابات موکول شد. اما هرچه بود در پایان، خود دوستان به یکی از مشوقین برگزاری این جشن تبدیل شدند و آن را عاملی برای نمایش فرهنگ و هنر ایران در سطح جهانی می‌دانستند.

در همین مراجعات صدباره به ارشاد بود که زمزمه‌هایی شنیده شد مبنی بر تحرکات عده‌ای برای لغو «اولین جشن سالانه موسیقی ما» و تلاش‌هایی که صورت گرفت تا این حرکت توسط آنها صورت گرفته و به نام‌شان ثبت شود. دردناک‌تر آنکه وقتی به صورت درگوشی با نام این عده مواجه شدیم، دیدیم همه از دوستانی هستند که در مواجهه‌های حضوری، خود را حامی سفت و سخت حرکت ما معرفی می‌کردند!

جبهه بعدی که باید در آنجا می‌جنگیدیم، جبهه مالی بود. تأمین هزینه‌های چند ده میلیونی مراسم و کارگردانی و فیلمبرداری از آن، برای چند جوان بدون هیچ پشتوانه مالی و یا شناختی از مسایل اقتصادی، کاری بسیار دشوار بود. حتی با اسپانسرهای مالی مختلفی صحبت شد تا هزینه برگزاری جشن بدین شکل تأمین شود. اما از یک‌سو ما این‌کاره نبودیم و از سوی دیگر، هراس داشتیم که بار فرهنگی و هنری ماجرا تحت‌الشعاع مسایل اقتصادی قرار بگیرد و خدای ناکرده این شائبه برای عزیزان هنرمند به وجود بیاید که در برگزاری این جشن، اهداف مالی نیز مطرح بوده است.

در نهایت، اولین جشن سالانه موسیقی ما بدون هیچ اسپانسر و حامی مالی و با سرمایه‌گذاری شخصی بچه‌ها، قرض گرفتن‌ها و... برگزار شد و تصور ما این بود که با انتشار فیلم این مراسم، بخشی از هزینه‌ها تأمین شود تا دیون خود را ادا کنیم. در این میان نباید از حمایت‌های پدرانه مالی و معنوی جناب تویسرکانی گذشت که بخشی از بار برگزاری مراسم را به لحاظ دعوت از میهمانان سرشناس و... به دوش کشیدند.

هرچه بود، شامگاه نهم تیرماه تالار وحدت تهران میزبان جمعی از برترین‌های فرهنگ و هنر ایران بود تا شبی بی‌سابقه و درخشان در موسیقی این سرزمین رقم بخورد. شبی که بازتابی کم‌سابقه در رسانه‌های داخلی و خارجی داشت؛ شبی که همایون شجریان آن را اینگونه توصیف کرد: «برگزاری این جشن در ابتدا بسیار دور از ذهن می‌نمود، اما دوستان «موسیقی ما» آن را ممکن کردند.» شبی که به لطف حضور و همدلی اهالی موسیقی ایران، در تاریخ فرهنگ این سرزمین ثبت شد؛ چرا که اگر تمام شرایط برای برگزاری این جشن فراهم می‌بود و هنرمندان بزرگوار آن را از خود نمی‌دانستند و در آن شرکت نمی‌کردند، کمترین لطفی نداشت.

اولین جشن سالانه موسیقی ما برگزار شد، با تمام خوبی‌ها و بدی‌ها، با تمام داشته‌ها و نداشته‌ها، با تمام نقاط ضعف و قوت که شاید هیچکس به اندازه خود ما از نقاط ضعف آن اطلاع نداشته باشد؛ چه در برگزاری مراسم و کاستی‌هایی که در شب نهم تیرماه وجود داشت و چه در بحث نظرسنجی که گاف‌ها و اشتباهاتی در طراحی آن وجود داشت و شاید بعضاً در برخی رشته‌ها، تندیس‌ها و لوح‌های افتخار به شایسته‌ترین گزینه نرسیدند و تلاش شده این اشتباهات در نظرسنجی امسال رفع شوند.

اما این ادعای برخی دوستان مبنی بر انحراف آرای مردم و کارشناسان در برخی رشته‌ها را با قاطعیت کامل رد می‌کنیم و هرگز هرگز هرگز نخواهیم پذیرفت کوچک‌ترین تغییری در آرای مردمی و کارشناسی را.

اگر قصد داشتیم در نظرسنجی سال گذشته، به جای عدالت و امانت‌داری، بنا را بر مصلحت‌اندیشی بگذاریم، می‌شد خیلی از جوایز را به شکل دیگری تغییر داد تا هنرمندان بیشتری از در تالار وحدت با رضایت کامل بیرون روند. می‌شد بخشی از 4 تندیس و لوح افتخار «همایون شجریان» را به دوستان دیگری اهدا کرد که چندان از روند تقسیم جوایز راضی نبودند و یا مواردی از این دست. نگارنده به همراه «مهدی عزیزی» (مدیرمسئول سایت) حتی جلسات متعددی برای تصمیم‌گیری در این خصوص برگزار کردیم که آیا در جشن اول برای رضایت افراد بیشتر، دستی در آرای مردمی و کارشناسی ببریم یا نه که در نهایت تصمیم بر این شد که به رأی مردم احترام گذاشته شود، هیچگونه تغییری در آرای کارشناسان محترم و کاربران گرامی داده نشد و هرگز در این مورد کوتاه نخواهیم آمد. تا خشت اول را کج بنا نکنیم که مسیرش تا ثریا کج خواهد رفت.

ما حتی در معدودی از رشته‌ها اعتقاد شخصی داشته و داریم که جایزه می‌توانست به افراد و آثار لایق‌تری تعلق گیرد و تعدادی از آرا صرفاً بر حسب محبوبیت و نام هنرمندان به آنها تعلق گرفته، اما در نهایت تصمیم مجموعه بر این قرار گرفت که به نظر کارشناسان و مردم احترام گذاشته شود و «موسیقی ما» جز اجرای نظرسنجی و انتقال آرای اخذ شده به پیشگاه مردم و هنرمندان هیچ نقش اثرگذار دیگری در این میان نداشته و بی‌طرفی خود را از این حیث حفظ کند. درک و پذیرش این نکته اما برای تعدادی از دوستان همچنان غیرممکن است و جلسات متعدد و توضیحات فراوان در خصوص روند نظرسنجی و عدم دخالت «موسیقی ما» در آرای مأخوذه، نتوانسته این دوستان را به صورت کامل قانع کند. هرچند که بخش عمده آرای کارشناسان منتشر شد و نتایج آرای مردمی نیز در سایت موجود است.

بماند که نیت اصلی این جشن گردهمایی برای همدلی بیشتر اهالی موسیقی از هر ژانر و گونه‌ای بود که بهانه‌اش این نظرسنجی و تقدیرهاست.

موج مثبت برگزاری مراسم از دقایقی پس از پایان جشن آغاز شد و بزرگوارانی چون «سید صادق طباطبایی»، «دکتر سید محمد بهشتی»، «فردین خلعتبری» و خیلی اساتید دیگر همان نیمه‌شب با تماس‌های تلفنی انرژی فراوانی به بچه‌ها دادند که خستگی زایدالوصف ما را تا حدود زیادی به در کرد. در مقابل این حجم عظیم موج مثبت، پس‌لرزه‌های منفی هم وجود داشت که دور از ذهن نبود؛ از جمله دلخوری تهیه‌کنندگان و کنسرت‌گزاران عزیز که به دلیل به درازا کشیدن برنامه و ضیق وقت و از آنجا که برندگان این 2 بخش در سالن حضور نداشتند، اعلام این بخش از برنامه حذف شد و به حق، موجبات دلخوری این دوستان را فراهم آورد که منطقی بود و فردای آن روز در سایت رسما از این دوستان عذرخواهی و دلیل این اتفاق هم توضیح داده شد.

موج مثبت‌ها اما بیش از آن بود که با این گلایه‌ها تحت‌الشعاع قرار گیرد؛ از بازتاب‌های رسانه‌ای تا واکنش‌های هنرمندان و البته دوستان وزارت ارشاد که اعتراف کردند نگرانی‌هایشان بی‌دلیل بوده و حتی مدیرکل وقت دفتر موسیقی فردای آن روز اذعان داشت که حاضر است مجوز اجرای جشن سال آینده «موسیقی ما» را همان لحظه امضا کند.

این اما پایان راه نبود. فیلم این جشن باید منتشر می‌شد تا در سراسر ایران دیده شود و ضمن آنکه به نفوذ موسیقی و موسیقیدان ایرانی در رگ‌های این سرزمین دامن بزند، به تثبیت این جشن در صفحه موسیقی ایران بینجامد. اگر تصور کنیم که تنها 5 درصد از هواداران هریک از خوانندگان و موزیسین‌های نامدار ایرانی این فیلم را ببینند و تنها یک درصد از آنها از این طریق به موزیسین و خواننده دیگری علاقه‌مند شوند، می‌توانید متوجه شوید که تأثیر مثبت انتشار عمومی فیلم اولین جشن موسیقی ما تا چه حد می‌تواند باشد.

ماراتن انتشار فیلم آغاز شد و مسیری که تصور می‌کردیم در کمتر از یک ماه طی شود، بیش از 8 ماه به طول انجامید. در این 8 ماه «موسیقی ما» اتفاقات خارج از تصوری را از سر گذراند؛ توفان حواشی مثبت و منفی جشن به تدریج فروکش کرد و در کنارش رشد 10 درصدی بینندگان و کاربران سایت را به همراه داشت تا تعداد بینندگان ماهانه «موسیقی ما» به رقم میانگین 700 هزار نفر در ماه برسد. حالا نوبت آغاز مصایب انتشار فیلم بود. تدوین و آماده‌سازی فیلم، پیدا کردن اسپانسر و ناشر برای آن، طی مراحل مجوزگیری و... باید در مدتی کوتاه صورت می‌گرفت تا فیلم به تدریج راه خودش را باز کند. به همه اینها اضافه کنید که ما 6-7 جوان متولد دهه 60 بودیم و در این راه کوچک‌ترین تجربه‌ای نداشتیم و از آن گذشته، برگزاری چنین جشنی و انتشار چنین فیلمی پیش از آن در ایران سابقه نداشته که از روی رد پای آن مسیرمان را پیدا کنیم.

با تمام این احوال، فیلم اولین جشن سالانه موسیقی ما اوایل دی‌ماه توسط شرکت «ترانه شرقی» مجوز گرفت و قرار شد با یک اسپانسر (شرکت چینی مقصود) و در تیراژی بالا منتشر شود. این اتفاق همزمان شد با انتشار آخرین گزارش از سری پرونده کیفیت کنسرت‌ها در ایران که در آن به جزییات هزینه‌های کنسرت‌ها و درآمد حاصل از آنها پرداخته بود و بعد‌تر فهمیدیم که این مطلب از سوی یکی از کنسرت‌گزاران به «افشای اسرار محرمانه شرکت‌های خصوصی» تعبیر شد! گزارشی که اطلاعاتی عادی و قابل دسترس برای همه داشت.

به دنبال این اتفاق، متأسفانه جو منفی برای سایت «موسیقی ما» ایجاد شد که البته بنیان‌شان بر اساس سوء‌تفاهم‌هایی بود که به آنها دامن زده شد و گویا تیتر این ماجراها یک جمله کلیدی بود: «موسیقی ما دارد بیش از اندازه بزرگ می‌شود و همین امروز باید جلوی آن را گرفت!» متاسفانه در این ماجرا برخی حتی حاضر به شنیدین حرف‌های ما هم نبودند و یکطرفه به قاضی رفتند.

همزمان زمزمه‌هایی شنیده شد مبنی بر اینکه انتشار این فیلم سوءاستفاده از نام هنرمندانی است که در آن حضور به هم رسانده‌اند! انتشار فیلم جشنی که در تاریخ موسیقی ایران سابقه نداشته و تمامی این عزیزان با هر نیتی، با رضایت کامل قدم به آن نهاده‌اند و گفتگوهای پس از جشن که در همان زمان در سایت منتشر شده، گواه رضایت اکثریت قریب به اتفاق آنها از روند برگزاری مراسم بوده است. ضمن اینکه در این مراسم از این دوستان با عنوان «برترین‌های موسیقی ایران در سال 91» تقدیر شد و حالا که این فیلم قرار است به عنوان یک ابزار فرهنگی و تبلیغاتی بی‌نظیر برای موسیقی به دل خانواده‌های ایرانی در سراسر ایران برود، چطور می‌شود عنوان «سوءاستفاده از نام این بزرگواران» روی آن گذاشت؟!

موضوع مهم دیگر این است که به‌هرحال هزینه‌های برگزاری این جشن باید از جایی تأمین شود، چه بهتر که خود جشن این قابلیت را داشته باشد که چرخ خود را بچرخاند و نیازمند وابستگی به نهاد یا ارگان خاصی نباشد و استقلال کاری آن حفظ شود.

در این مدت و در پی حواشی ایجاد شده، پاسخ ما چیزی جز پیام دوستی و احترام نبوده و در آینده نیز نخواهد بود. سایت «موسیقی ما» از ابتدا، رسالت ‌اصلی خود را حمایت از موسیقی و موسیقدان ایرانی قرار داده و تأثیرگذاری و سابقه چند ساله این رسانه به خصوص در حوزه موسیقی پاپ شاهد خوبی برای ارزیابی این ادعا است.

آن چند دوست تهیه‌کننده و موزیسینی هم که در این مدت از موسیقی ما دلخوری دارند و حتی حاضر نشده‌اند پای حرف‌های ما بنشینند و یکطرفه به قاضی نروند، همچون همیشه خودشان، فعالیت‌هایشان، هنرشان و البته هواداران پرشمارشان برای ما قابل احترام‌اند و ستودنی.

«موسیقی ما» و هر آنچه در آن نوشته یا توسط آن برگزار می‌شود، همچون هر محصول انسانی دیگری خالی از اشتباه و خطا نیست و اگر در هر شرایطی خطایی از ما سر زده، اصراری بر درستی آن نداریم و خطای خود را با روی باز می‌پذیریم. تمام بزرگوارانی هم که در این مدت بابت روند نظرسنجی، برگزاری جشن، مطالب سایت و... انتقاد و پیشنهادی داشته‌اند، جز روی باز و پذیرفتن اشتباهات و تلاش برای جبران نقایص و اشتباهات از ما ندیده‌اند و از همین طریق دست یاری‌شان را به گرمی در دست می‌گیریم. خوب‌تر آن است که با دیده اغماض و اصلاح به اشتباهات یکدیگر نگاه کنیم نه اینکه از ریشه قلع و قمع کنیم.

امروز سه‌شنبه 27 اسفندماه 1392 فیلم اولین جشن سالانه موسیقی ما پس از مدت‌ها کش‌وقوس و مصیبت‌های فراوان و با سرمایه شخصی همان 6-7 جوان متولد دهه 60 نه در تیراژی وسیع و با اسپانسر مالی، که در 15 هزار نسخه و بدون اسپانسر منتشر شد تا هم آوازه این جشن و میهمانان‌اش به سراسر ایران برسد و هم شائبه‌های سوءاستفاده از نام هنرمندان دوست‌داشتنی این سرزمین رنگ ببازد. دست‌بوسِ مِهر تک‌تک هنرمندان ایرانی و کاربران گرامی «موسیقی ما» هستیم و نیازمند همیشگی راهنمایی و انتقادات شما.

در پایان این یادداشت باید تشکر کنیم از محضر بزرگواران و هنرمندانی که در راه برگزاری و اجرای اولین جشن سالانه موسیقی لطف بی‌دریغ داشتند و آن مراسم بی‌حضورشان چیزی کم داشت، بدون شک. از استادان بزرگ عبدالوهاب شهیدی، کیخسرو پورناظری و شهرام ناظری که افتخار بزرگداشت سه تن از مفاخر موسیقی ایران را به ما دادند؛ از هنرمندانی که در آن مراسم به اجرای زنده موسیقی پرداختند، علیرضا قربانی، بابک جهانبخش و به ویژه سهراب پورناظری و علی قمصری عزیز و گروه‌هایشان؛ از جناب شاهرخ تویسرکانی که پدرانه در کنار ما بودند؛ از تمامی هنرمندان و بزرگانی که زینت محفل ما بودند، صادق طباطبایی، سید محمد بهشتی، جواد مجابی، محمدعلی بهمنی، ابراهیم حقیقی، مریم زندی، دکتر محمد سریر، مجید درخشانی، صدیق تعریف، سیمین غانم، مهسا وحدت، تورج شعبانخانی، فریدون خشنود، فردین خلعتبری و... که نام بردن از هریک و جبران لطف‌شان دشوار است؛ از تک‌تک هنرمندانی که به عنوان کاندید، برگزیده یا میهمان در این مراسم شرکت کردند؛ از استاد «محمدرضا شجریان» که در پیامی ویدئویی حمایت خود را از این جشن اعلام کردند؛ از مجید برزگر و تیم تولید و کارگردانی مراسم؛ از احسان علیخانی بابت اجرای جشن؛ از محسن رجب‌پور و مجید روغنی جهت زحماتی که برای فیلم کشیدند؛ از معاونت هنری وزارت ارشاد جناب آقای مرادخانی که حمایت زیادی از جشن و سایت موسیقی ما داشته و دارند؛ از مسئولین دفتر موسیقی و معاونت هنری وزارت ارشاد که پیش و پس از اجرای این برنامه همکاری خوبی با ما داشتند؛ از مهیار علیزاده عزیز که برای حضور در جشن از اتریش به تهران آمد و ما را شرمنده خود کرد؛ از اصحاب رسانه و دوستان و همکاران‌مان که در پوشش تمام و کمال خبری و تصویری این مراسم سنگ تمام گذاشتند و البته در پایان از تمام دوستان‌ام در سایت «موسیقی ما» که کاری ناشدنی را ممکن کردند.

پیشاپیش سالی سرشار از خیر و نیکی و صلح و آشتی برای موسیقی و موسیقی‌دوستان ایرانی آرزومندم.