موسیقی ما - فستیول موسیقی تهران با اجرای زیبای گروه خانوادگی موسیقی ایران دومین شب خود را پشت سر گذاشت. عمارت مسعودیه تهران در حالی میزبانی گروه کامکار‌ها و علاقه مندان به این گروه را بر عهده داشت که مخاطبان زیادی برای حضور در این کنسرت در محوطه بیرونی این بنای تاریخی حاضر شده بودند. بعد از اعلام شروع برنامه حمیدرضا نوربخش مدیرعامل خانه موسیقی پشت تریبون رفت و به حاضران خوش آمد گفت. نوربخش پس از دقایقی صحبت پیرامون فستیوال موسیقی تهران و اهداف خانه موسیقی از برگزاری چنین فستیوالی از مردم دعوت کرد شنونده اجرای گروه موسیقی کامکار‌ها باشند.

کامکار‌ها به سرپرستی استاد هوشنگ کامکار و با تشویق حاضران به روی صحنه آمدند و مطابق معمول برنامه خود را در دو بخش فارسی و کردی ارائه دادند.

اولین قطعه‌ای که برای اجرا انتخاب شده بود یار مرا نام داشت و آهنگسازی آن را ارسلان کامکار انجام داده بود. مخاطبان موسیقی ایرانی اولین بار قطعه یار مرا با آهنگسازی ارسلان را در آلبوم «آفتاب می‌شود» شنیده بودند. ارسلان و هانا کامکار این قطعه را به صورت دو صدایی خواندند. در این اثر نگاه ارسلان کامکار تمرکز قابل توجهی بر روی تلفیق شعر و موسیقی داشت. ارسلان کامکار طرحی نو در بیان موسیقایی شعر یار مرا به کار بسته بود. پرداخت کرار به این قطعه با اجرای دو صدایی آن انتقال مفهوم شعر را آسان‌تر می‌کرد.

«ایوان مداین» با آهنگسازی هوشنگ کامکار و با خوانندگی ارسلان و هانا کامکار دومین قطعه بود که حاضران در عمارت مسعودیه در شب کنشرت کامکار‌ها شنونده آن بودند. شعر این قطعه را که دارای مضامین اخلاقی و پند آموز است از سروده‌های ماندگار شاعر پارسی گوی خاقانی شروانی است. این قطعه پیش از این در آلبوم «دور تا نزدیک» گروه کامکار شنیده شده بود. از نکات جالب توجه درباره این قطعه می‌توان به پس زمینه حماسی که معمولا هوشنگ کامکار از آن‌ها بهره می‌گیرد اشاره کرد. همنشینی شعر سنگین خاقانی با این نگاه حماسی به ابهت موسیقایی قطعه «ایوان مدائن» افزود. هان ای دل عبرت بین از دیده نظر کن هان/ ایوان مدائن را آیینهٔ عبرت دان/ این است‌‌ همان ایوان کز نقش رخ مردم/ خاک در او بودی دیوار نگارستان/ این است‌‌ همان درگه کورا ز شهان بودی/ دیلم ملک بابل، هند و شه ترکستان... ارائه آواز توسط ارسلان و صبا کامکار هم لحن کوبنده را تشدید می‌کرد.

«منظومه مولانا» با آهنگسازی هوشنگ کامکار و خوانندگی ارسلان و صبا کامکار سومین قطعه بخش فارسی کنسرت کامکار‌ها در مسعودیه بود. شعر این قطعه از مطلع اشعار خاطره انگیز و شناخته شده مولاناست. آنج که می‌گوید: خوش خرامان می‌روی‌ای جان جان بی‌من مرو.... بی‌همگان به سر شود بی‌تو به سر نمی‌شود.... با من صنما دل یکدله کن..... حیلت‌‌ رها کن عاشقا دیوانه شو دیوانه شو..... من طربم طرب منم زهره زند نوای من....‌ای عاشقان‌ای عاشقان هر کس که بیند روی او..... گر جان عاشق دم زند آتش درین عالم زن.....
در اجرای این قطعه سایر اعضای گروه، ارسلان و صبا کامکار را همراهی کردند و برخی قسمت‌ها به عنوان کر حضور داشتند.

پایان بخش قسمت فارسی کنسرت شهریوری کامکار‌ها قطعه زمستان نام داشت که بر روی شعر ماندگار مهدی اخوان ثالث با همین نام، آهنگسازی ارسلان کامکار و خوانندگی ارسلان و صبا کامکار به مرحله اجرا رسید. پرداخت ارسلان کامکار در مقام آهنگساز به گونه‌ای بود که حق مطلب در مورد شعر سنگین اخوان ثالث تا حدود زیادی ادا شد. با اتمام این قطعه و البته با تشویق حاضران در عمارت مسعودیه از جا برخواستند و برای استراحت از صحنه خارج شدند.

کنسرت در بخش دوم به اجرای قطعات کردی اختصاص داشت.

بیژن کامکار، قطعه نخست، گه‌لاویژ-سنجانه (به‌معنای ستاره صبح - سربلند) را که آهنگی محلی اورامی است با همراهی صدای دفش آغاز کرد. با آغاز بخش کردی حال و هوای عمارت تغییر کرد.

در اینجا باید به گفته اردشیر کامکار نوازنده نام آشنا و با تکنیک کمانچه و از اعضای گروه کامکار صحه گذاشت که پیش از این در گفت‌و‌گویش با خبرنگار سایت موسیقی ما گفته بود: «علاقه مردم به اجرای قطعات کردی توسط مردمی که اکثرا کرد زبان نیستند به آن خاطر است که مردم با ریتم همراه می‌شوند و بدون نیاز به درک دقیق معنی اشعار خوانده شده خود را با موسیقی همراه می‌بینند».

قطعه دوم «دلی که بوم» (به معنی دلی که داشتم) نام داشت و از ملودی‌های محلی کرمانجی بود. با پایان این قطعه نوبت به «اوراد» (به معنای وردخوانی) با شعری از مولوی کرد رسید. این قطعه دارای ریتم‌های متفاوت و زیر و بم‌های شارپ و البته دلنشینی بود.

قطعه «کراس کوده‌ری» که از قطعات فولک محلی سورانی است یکی دیگر از قطعات زیبای کردی گروه به معنی لباس کردی بود که مورد توجه حاضران در عمارت مسعودیه قرار گرفت.

قطعه «ئازیزم تو گله که‌می» (به معنای عزیزم تو گل منی) از قطعات محلی کردی بود که دارای مضامین عاشقانه و لذت بخشی بود. این قطعه نیز با همراهی همه گروه و البته تکخوانی بیژن کامکار خوانده شد.

 قطعه آخر «قاسم‌خان» (ده قاسم خان) از ساخته‌های پیشین گروه بود که در رپرتوار موسیقی کردی و نغمه‌های خاطر انگیز اورامی قرار داشت. با اجرای این قطعه و تشویق‌های پرشور مخاطبان، شب دوم فستیوال موسیقی تهران با هنرمندی گروه موسیقی کامکار‌ها به پایان رسید.

گفتنی است در این کنسرت، بیژن، پشنگ، قشنگ، ارژنگ، ارسلان، اردشیر، اردوان، هانا، صبا، نیریز، سیاوش، سهراب، بهار و شهریار همگی از خانواده هنرمند کامکارها و مریم ابراهیم‌پور، احسان امامی، کامران احمدی، آوا رستمیان و امیرناصر رنجبر اعضای گروه را تشکیل می‌دادند.