موسیقی ما -  دیپلماتِ موسیقیِ ایران بالاخره آلبومِ جدیدش را رونمایی کرد؛ آلبومی تصویری با نامِ «آوازِ عشق». «محمد سریر» این اثر را آهنگسازی کرده و «محمد صادقی» آن را خوانده. برنامه در تالارِ «جلیل شهناز» خانه‌ی هنرمندان برگزار شد و همان‌طور که پیش‌بینی می‌شد، تعدادِ زیادی از اهالیِ موسیقی در مراسم حضور داشتند: فرهاد فخرالدینی، لوریس چکناواریان، هوشنگ کامکار، مصطفی کمال‌پورتراب و تعدادی از اعضای خانه‌ی موسیقی، از مدیرعامل‌اش -حمیدرضا نوربخش- گرفته تا داوود گنجه‌ای و دیگران.

در این مراسم همچنین برای اولین بار دو قطعه «تاراجِ‌ خزان» و «بی‌تو» از این آلبوم با پیانوی نگین سریر و صدای محمدرضا صادقی اجرا شد. خودِ «محمد سریر» هم به نشانه‌ی احترام به دوستانش دو قطعه را با پیانو نواخت و محمدرضا صادقی و ماریو تقدّسی آن را به‌طور مشترک اجرا کردند.

«اکبر عالمی» مجریِ مراسم بود. او در ابتدا از سخنرانان خواست که تنها پنج دقیقه سخنرانی کنند؛ خودش البته به این مسأله اشاره داشت که این زمانِ اندکی برای صحبت کردن درباره‌ی استادِ موسیقی است؛‌ اما اضافه کرد: «استاد این قول را به من داده که تا ۲۰ سال دیگر حضور داشته و آثار ماندگار خلق کنند.» این امیدواری برای بسیاری از دوستدارانِ موسیقیِ او هم هست؛ مخاطبانی که در سال‌های فعالیتِ او هفت آلبومش را شنیده‌اند و ده‌ها اثرِ آوازی و موسیقی‌ِ متن فیلم‌ها و سریال‌هایش را؛‌ اگرچه همچنان بسیاری او را با آثاری که برای «محمد نوری» ساخته، می‌شناسند.

حمیدرضا نوربخش -خواننده و مدیرعامل خانه موسیقی- اولین کسی بود که از آهنگسازِ کهنه‌کار و فعال گفت. از شخصیتِ چندوجهی‌اش: «دکتر محمد سریر در این سال‌ها در زمینه‌های مختلفِ موسیقی فعالیت داشته، ‌از آهنگسازی گرفته تا نوازندگی و تنظیم قطعات و البته مدیریت ایشان که در این سال‌ها به خوبی مشخص است. در عینِ‌حال، دکتر سریر دارای یک جوهرِ خدادادی است که می‌تواند چنین آثارِ ماندگاری را خلق کند.»

نوربخش از اینکه این روزها، تعدادی موسیقیِ اصیلِ ایرانی را موسیقی‌ای غیرعلمی می‌دانند، گلایه کرد و آن را اجحافی بزرگ در حقِ موسیقی دانست؛ اما «میلاد کیایی» (آهنگساز) که خودش را از دوستانِ سالیانِ دور تاکنونِ محمد سریر معرفی کرد، به این مسأله اشاره داشت که وجوهِ مختلفِ دکتر سریر بسیار بیش از این چیزی است که تاکنون شناخته شده.

«لوریس چکناواریان» مانندِ همیشه با همان شوخ‌طبعی‌اش از همکارِ قدیمی گفت: «محمد سریر یک «فیگارو» به‌تمام معناست، چون هرجا که می‌روید او قبلاً آنجا بوده و اثری از او در همه‌جا دیده می‌شود. خلاقیت و ابتکارش در آهنگسازی را نمی‌توان انکار کرد، علی‌الخصوص اینکه کار‌هایش تاریخ مصرف نداشته و در ذهن شما ثبت می‌شود.»

در ادامه‌ی این مراسم، «هوشنگ کامکار» هم از این گفت که جوانانِ امروزی باید «محمد سریر» را سرلوحه‌ی کارهای خود قرار دهند و از او درس بگیرند: «شخصیت ایشان و مسئولیت اجتماعی که دکتر سریر دارد؛ چنان خاص است که من هیچ‌وقت در فرد دیگری نظیر آن را ندیده‌ام، به خصوص این روزها که همه می‌توانند با سیستم‌های کامپیوتری‌شان ریتم بسازند و فکر کنند که دارند آهنگسازی می‌کنند و در این میان، امثالِ محمد سریر هستنند که می‌توانند موسیقی ما را از انحطاط نجات دهند.»

در پایان برنامه هم دکتر افشین یداللهی سخنرانی کرد. او هم به نکته‌ی دیگری درباره‌ی دکتر سریر اشاره کرد: «امروزه کسانی که در جامعه نماد اخلاق هستند، قدرنشناس شده‌اند و کسانی چون محمد سریر برخلاف این مسائل همیشه جرأت کرده و خود را اثبات کرده‌اند و‌ ای کاش اخلاقیات نسل دکتر سریر به نسل‌های دیگر منتقل می‌شد.»