موسیقی ما - روز گذشته جلسه‌ی نقد و بررسی آلبوم «ماندالای درون» با آهنگسازی و اجرای پیانوی «سام اصفهانی» که توسط «ماهور» منتشر شده است در شهر کتاب مرکزی برگزار شد. این اثر  گزیده‌ی قطعاتی است که در سال‌های 1388 تا 1393 ، به صورت پراکنده با احوالی کاملاً درونی در کنار آموخته‌های «اصفهانی» از هارمونی و اصول آهنگسازی نگاشته شدند؛ خودش درباره‌ی اثرش می‌گوید:‌ »ماندالاي درون، صداي دروني و شخصي من است. «ماندالا»، يك واژه‌ی ژرف است و در هر مكتب و مذهبي از نقوش اسلامي – ايراني تا روان‌شناسي نوين كاربرد دارد. آنچه مرا واداشت تا از اين واژه استفاده كنم نيز اطلاعاتي بود كه از يونگ گرفته‌ام. مي‌دانم لابه لاي هر ماندالايي، چيزهاي زيادي براي شناختن وجود دارد و همه آدم‌هاي روي زمين، اين ماندالا را دارند و بايد بگردند تا آن را پيدا كنند.»

در این جلسه، تعدادی از اهالی موسیقی حضور داشتند و درباره‌ی جدیدترین تجربه‌ی آهنگسازی «سام اصفهانی» گفتند. از «فردین خلعتبری» و «حمیدرضا دیبازر» تا «بهنام ابوالقاسم» و «کارن کیهانی» و همچنین «مانی جعفرزاده» و «هومان اسعدی».

«بهنام ابوالقاسم» اولین کسی بود که درباره‌ی این اثر گفت: «من اولین اجرای صحنه‌ای از این قطعات را داشته‌ام و به خاطر دوستي‌اي كه با سام دارم، شاهد تولد تك تك قطعات اين آلبوم بوده‌ام. نكته‌اي كه بايد درباره ماندالاي درون به آن اشاره كنم، اين است كه همواره يك تقسيم‌بندي با عنوان پيانوي ايراني و پيانوي كلاسيك وجود داشته و در این میان عده‌اي معتقدند پيانوي ايراني، حرفي براي گفتن ندارد؛ اما اين اثر نشان مي‌دهد بايد از انتشار تجربه‌هاي شخصي در بين نسل جديد آهنگسازان خوشحال باشيم كه در عين پرداختن به موسيقي سرزمين‌شان، تحقيق زيادي انجام داده‌اند و به دنبال تلاقي يافته‌هاي‌شان با آموخته‌هاي‌شان هستند.»

بهنام ابوالقاسم همچنین اظهار امیدواری کرد که این کار تداوم داشته باشد و براي ساز پيانو، قطعات بيشتري نوشته و اجرا شود تا نوازندگان این ساز نیز بتوانند از قطعات بیشتری برای نواختن بهره‌مند باشند و قدم بزرگ‌تري براي شناساندن اين ساز به مخاطبان بردارند؛ اما «هومان اسعدی» نیز بر این اعتقاد است که آهنگساز در «ماندالای درون» كار يك‌دستي ارائه کرده است:‌ »عنوان اين مجموعه، به نوعي فضاي كلي اثر را بيان مي‌كند؛ اما آهنگساز در اين آلبوم، از موسيقي سنتي ايراني و به خصوص مقام‌هاي موسيقي ايراني به خوبي استفاده کرده است.»

وي درباره پاناراماي نهفت، الوند و ماهور در اين آلبوم توضيح داد و گفت: «پاناراماي الوند، مربوط به مقامات مجلسي منطقه‌ی گوران است و تم اصلي آن، نماي كماني دارد. پاناراماي نهفت نيز، گردش نغمات خاصي را دارد و اين موتيف همواره دستمايه پردازش‌هاي مختلف قرار گرفته است. پاناراماي ماهور نيز براساس درآمد ماهور بنا شده است.»

در ادامه‌ی این جلسه، «ماني جعفرزاده» نیز به جای بحث فنی درباره‌ی اثر به این نکته اشاره داشت که اواخر دهه 60 در سينماي ايران، فيلم‌هاي توليد مي‌شد كه اساسا كاركرد جشنواره‌اي داشت: «در این فیلم‌ها ايده، ارتباط با مخاطب ايراني يا كاركرد در فرهنگ ايراني نبود، بنابراين يك سري فيلم جشنواره‌اي روشنفكري داشتيم كه ايراني‌ها نمي‌ديدند و يك سري فيلم ديگر داشتيم كه مردم مي‌ديدند؛ اما قابل ارائه در محفل‌هاي جشنواره‌اي و بين‌المللي نبود.اين اتفاق در دهه 80 براي موسيقي هم افتاد؛ اما حالا آلبومي همانند ماندالاي درون نشان داد كه مي‌تواند اين خلاء را در موسيقي جبران كند. نسل جديد متوجه شده كه ناگزيريم موسيقي‌اي توليد كنيم كه در عين غنايي كه دارد، قابل ارائه به مردم و فرهنگ ايراني باشد، بنابراين معتقدم اين اثر از اين منظر، يك آلبوم شنيدني است چه براي آنها كه موزيسين هستند و چه براي آنها كه مخاطب عادي موسيقي‌اند.»

«فردين خلعتبري» - آهنگساز-  نيز گفت: «خوشحالم موسيقي اين ظرفيت را دارد كه يك جمعيت فرهنگي را در يك مكان جمع كند. در كشور ما به هرآنچه كه نو باشد، تهمت التقاط مي‌زنند در حالي كه انديشه‌ها و رويكردهاي نو باعث توسعه مي‌شوند، به خصوص كه ايران، پلي بوده كه افراد مختلف خواسته‌اند در دوره‌هاي متفاوت، مختلف عمل كنند و خلاقيت را تجربه كنند به همين دليل هم به خيلي‌ها گفته شده آنچه توليد كرده‌اند، التقاطي است. به هر حال در شنيدن موسيقي‌اي كه آقاي اصفهاني ساخته، موسيقي نواحي را كمتر حس كردم؛ ولي اين نكته واضح است كه اين موسيقي براي سرزمين ما و مردم ما آشناست حتي در بخش‌هايي مثل خواننده يك موسيقي ايراني كه فضاي ايراني را تجربه كرده، تصميم گرفتم روي آهنگ، آواز بخوانم.  و تجربه اين فضاي شعر و موسيقي در آلبوم ماندالاي درون برايم لذت بخش بود.»

حميد ديباز، موزيسين و استاد دانشگاه نيز با بيان اينكه جلسات رونمايي و بحث و نقد، به هنرمندان كمك مي‌كند تا نظرات مختلف را درباره كارشان بشنوند، گفت: «من تلاش مي‌كنم درباره اين اثر كه در آستانه تولد است، به مخاطب كد ندهم كه آزادي شنيداري‌اش از دست برود بنابراين فقط اين را مي‌گويم كه سام اصفهاني اثر خوبي را باوجود همه محدوديت‌هايي كه وجود دارد، منتشر كرده است. متاسفانه آهنگسازان نمي‌توانند طيف وسيع و گسترده‌اي از مخاطب را به خود جذب كنند چون ابزار اين كار، رسانه است و ما اين رسانه را نداريم. ولي خوشبختانه، در دو دهه گذشته دانشگاه‌ها كساني را تربيت كرده‌اند كه از موسيقي توقع زيادي دارند.»

او به این مساله اشاره کرد که برایش جالب است بداند «اصفهانی» در اثر بعدی‌ خود چه اتفاقی را رقم خواهد زد:‌ «صداي ركورد پيانو در اين آلبوم خيلي خوب ضبط شده و اين، نكته مثبت آلبوم است. اميدوارم خوب شنيده شود و بازخورد هم داشته باشد چون اگر موزيسين از كارش بازخورد نگيرد، در يك توهم مي‌ماند و اين بدترين اتفاق براي يك موزيسين است.»

كارن كيهاني، ديگر ميهمان اين برنامه درباره اثر گفت: «من برعكس ديگر دوستان فكر مي‌كنم كه اتفاقا خيال‌مان از اينكه كسي اين نوع موسيقي را گوش كند، راحت است و درواقع رسالت ارتباط با مخاطب عام برعهده موزيسين‌هاي پاپ است و آنهايند كه بايد سليقه مخاطب را بهبود ببخشند و توقع مردم را بالا ببرند. به نظرم همان‌طور كه اعتبار يك كتابفروشي، به كتاب‌هاي آموزشي يا روان‌شناسي عامه‌پسند نیست، اعتبار موسیقی هم به آثار درجه پایین پیوند نخورده است اما درباره این آلبوم باید بگویم که اولین نکته‌ای که پس از شنيدن كار به آن رسيدم، اين بود كه سام تصميم نگرفته اين نوع موسيقي را بنوازد بلكه برخاسته از يك ميل و اشتياق طبيعي و دروني بوده است هرچند كه شخصا انتظار كنتراست بيشتري از اين آلبوم داشتم.»