موسیقی ما - روز گذشته، آلبوم موسیقی «ده» رونمایی شد. اثری که در آن ده آهنگساز نگاهِ خود را به تصنیف‌خوانی امروز دربرمی‌گیرد. در این اثر آهنگسازانی چون نگار خارکن، سیامک جهانگیری، طینوش بهرامی، امیر شریفی، حامد فکوری، علی بهرامی‌فرد، علی‌اصغر عربشاهی، پویان بیگلر، سعید نایب‌محمدی و پژمان طاهری هر کدام بر اساس نگاه خود در آهنگسازی، قطعه‌ای ساخته‌اند و خوانندگانی چون وحید تاج، اشکان کمانگری، مجتبی عسگری، مهدی امامی، پوریا اخواص، حسین علیشاپور و امیر مردانه قطعاتِ آن را به اجرا درآورده‌اند. در این اثر بنا به نگاه متفاوت آهنگسازان، از موسیقی ادوار قدیم ایران تا کوارتت زهی و ارکسترال وجود دارد. حالا این اثر با حضور بزرگانی چون «حسین علیزاده»، «داوود آزاد» و همچنین «علیرضا قربانی» رونمایی شد.
 
این اثر را قرار است انتشارات «ساز و آواز» منتشر کند و «امیر مردانه» مدیرش می‌گوید: «پیشنهاد انتشار این آلبوم از طرف سیامک جهانگیری مطرح شد. در ابتدا می‌خواستیم از هشت نفر دعوت کنیم؛ اما بعد به ده نفر رسید. به هر حال در کشور ما کار جمعی همواره یک چالش بزرگ است؛ اما ما تلاش کردیم کار را به بهترین شکل انجام دهیم؛ ضمن آنکه هیچ‌کس قرار نیست در این اثر بر دیگری برتری داشته باشد. این آلبوم نه خواننده محور است و نه آهنگساز و نوازنده محور، بلکه حضوری متحد از هنرمندان موسیقی است و  در این میان پیشکسوتان حوزه‌ی موسیقی، ما را به ادامه‌ی این راه دلگرم‌تر کردند.»
 
«طینوش بهرامی» - نوازنده- هم نقل قولی از حسین علیزاده کرد که گفته بود حاضر است یک آلبوم با همکارانش بدهد؛ اما آنان به این ماجرا رضایت نمی‌دادند، چون جامعه‌ی موسیقی ایرانی ظرفیت انتشار اثر را نداشت؛‌ حالا خوشحالم که این اتفاق رخ داده است. در آن زمان انتشار چنین آلبومی امکان پذیر نبود، چون جامعه موسیقی ایرانی ظرفیت انتشار آلبوم جمعی را نداشت.
 
اما «حسین علیزاده» که این روزها حضور پررنگی در مراسمی از این دست دارد، این بار از منظری متفاوت به ماجرا نگاه کرد، او به این مساله اشاره کرد که این آلبوم را بارها شنیده است؛ چون برای شنیدنِ آن احساس مسوؤلیت می‌کرده است. در این مجموعه شاهد حضور بدون ادعای نوازندگان هستیم و از نظر تکنیکی نیز اجرای سازها خوب و بی‌نقص است. هر کدام از قطعات برای خوشان طعمی دارند و ما را در باغی با میوه‌های مختلف قرار می‌دهند. جدا شدن از شرایط عوام‌زدگی و عوام‌فریبی و تبلیغات ساده و زیبا از ویژگی‌های این مجموعه است. نمی‌دانم این آلبوم چقدر خرج خودش را در می‌آورد، اما گرافیک آن با محتوایش هماهنگ است. البته این صحبت مطرح می‌شود که چرا حرفی از شعر و شاعر در این مجموعه نیست که غفلت بوده و قطعا قصدی در کار نبوده است.»
 
این آهنگساز پیشکسوت همچنین به این مساله اشاره داشت که خلوص از صدا و موسیقی تک تک هنرمندان این آلبوم پیداست و این آلبوم خود را از شرایطِ عوام‌گرایانه جدا کرده است.
 
او به مساله‌ای دیگر نیز اشاره کرد؛ اینکه موسیقی ایران با تمام مشکلاتی که از سر گذرانده است، توانسته همچنان راه خودش را برود و قرن‌هاست که با تمام سختی‌ها مانده است:  «قرن‌هاست که این موسیقی خودش را حفظ کرده است. مردم ما به موسیقی توجه خاصی دارند و از این نظر بی‌نظیرند. با بسیاری از غیرایرانی‌هایی که دیدم و صحبت کردم این صحبت مطرح می‌شد که هیچ ملتی مثل ایران در خارج از مرزها از هنرمندان خود حمایت نمی‌کند. به جای اینکه از عدم درک و حمایت صحبت شود و انتظار داشته باشیم، باید به این فکر کنیم که چقدر مردم ما در این مدت حضور داشتند و حمایت کردند. هنرمندان ما گاهی در خلوت خودشان از تصور شنونده هنگام شنیدن اثرشان، بغض می‌کنند. این اصلا جنبه‌ی خودخواهانه ندارد، چون هنرمند خودش را در قالب شنونده قرار می‌دهد و به جای شنونده اثرش را گوش می‌کند. در این مدت هرچه با موسیقی مخالفت شد، طرفدارش هم بیشتر شد و هنرمندان برای اجرای برنامه به شهرستان‌ها رفتند.»
 
علیزاده اما نسبت به وضعیت خوانندگی در موسیقی امروز ایران نیز انتقاد کرد: «در حال حاضر خوانندگی در موسیقی به ترانه‌خوانی تبدیل شده است. ترانه‌خوانی در مقابل تصنیف‌خوانی که شکلی پیچیده‌تر و فنی‌تر داشت به وجود آمد و در قدیم هر خواننده‌ای حاضر به ترانه‌خوانی نمی‌شد. رابطه‌ای که باید با مقوله‌ی آواز ایرانی برقرار شود وجود ندارد و این باعث شده هر چه جوان به موسیقی وارد می‌شود به سمت ترانه‌خوانی برود که تبلیغات آن صبح تا شب جلوی چشم ماست و با مسئله مادیات عجین شده است.»
 
او می‌گوید توجه به وضعیت موسیقی ایرانی فقط کار دولت نیست و ما باید ببینیم که چقدر موسیقی‌دان‌ها و هنرمندان روشنفکر ما در این زمینه کار کرده‌اند: «درست است که خیلی از مشکلات موسیقی تاریخی است، اما نباید باعث شود که همه چیز را توجیه کنیم. قطعا هنر یک بخش تجاری دارد، اما در بخش دیگر هنرمندانی هستند. هنرمندی که هزار سال دیگر هم هست، چون هنرش هست. هنر اگر از دل و معنویت بیاید سِحر می‌کند. قطعا شنونده‌هایی با بار معنوی اهمیت دارند و مخاطبی که تنها بلیت بخرد و تشویق کند، جریان‌ساز نیست.»
 
در بخش دیگری از این مراسم علیرضا قربانی – خواننده – هم سخن‌رانی کرد. او به این مساله اشاره داشت که هنرمندانی که در این آلبوم کار کرده‌اند از هنرمندان دیگر و حتی برخی پیشکسوتان یک گام جلوتر هستند، چون کنار هم کار کرده‌اند، به خصوص اینکه نوع زندگی و هجوم اطلاعات در عصر جدید باعث شده آدم‌ها منزوی‌تر شوند و به خلوت خود بروند: «در انتهای سال‌هایی که خدمت استاد تجویدی می‌رسیدم از او پرسیدم چطور سال‌های بعد از انقلاب کارهایی که توسط هنرمندان تولید شد، در حد کارهای قبل‌شان نیست که استاد از جواب دادن سر باز زدند. در حال حاضر شرایط به گونه‌ای نیست که آن انس و مودت پیشین وجود داشته باشد و اغلب آنچه که در این‌باره مطرح می‌شود لسانی است، اما در عمل همزیستی با حفظ همه کرامت‌ها کمی سخت است. هنرمندان آلبوم «۱۰» کار بسیار بزرگی کردند.»