موسیقی ما - نوازنده و آهنگساز پیشکسوت موسیقی ایران با بیان اینکه حرکات موزون جزو نوازندگی امروز شده است، گفت: «من یکی از شاگردان خوب هوشنگ ظریف بودم. وقتی می‌خواستم اولین امتحان را نزد او بدهم، مطمئن بودم که اگر ٢٠ نشوم، ١٩ می‌شوم. اما پس از اجرایم در مقابل اعضای ژوری ظریف سرش را پایین انداخت و دلیلش را نگفت. بعدا نمره‌ها آمد، دیدم او به من ١٣ داده است. گفتند که ٧ نمره بابت تکان خوردن در نوازندگی از من نمره کم شده است.»

حسین علیزاده که در یکی از نشست‌های تخصصی فستیوال موسیقی آیینه دار سخن می‌گفت اظهار کرد: «توجه به این موسیقی امر مهمی است که این توجه باید دور از جار و جنجال‌ها باشد. مثل همین سالن خالی که امروز در آن هستیم.»

او درباره پژوهشگران موسیقی هم سخن گفت و افزود: «سالیان سال تا پیش از انقلاب اسلامی موسیقی محلی را موسیقی نازل می‌دانستند اما بعد از انقلاب شرایط بهتر شد. پس از انقلاب مردم دنبال هویت بودند. آن‌ها می‌خواستند، ایران در منطقه و دنیا هویت داشته باشد. پیش از انقلاب ما ایرانی‌ها به عنوان یک کشور شرقی نگاه‌مان به کشورهای غربی بود و می‌خواستیم مثل آن‌ها باشیم.»

او ادامه داد: ژ«طبیعی بود که آن زمان روشنفکران دنبال هویت بودند و به هر حال انقلاب ابعاد گسترده‌ای دارد. بعد از پیروزی انقلاب غرور ملی ایجاد شد که حس وحدت و یگانگی به انسان‌ها می‌دهد. مردم آن زمان معتقد بودند که اقوام باید به یکدیگر نزدیک شوند. در زمینه هنر هم موسیقی نواحی در جامعه جایگاه پیدا کرد و البته چیز جدیدی هم بود.»

به گزارش سایت موسیقی ما، علیزاده تاکید کرد: «این عرصه اقیانوسی است که هنرمندان برجسته و موسیقی‌های غنی دارد. خود من اگر صرفا می‌خواستم به آنچه در هنرستان و دانشگاه یاد می‌دهند، اکتفا کنم، کیسه‌ام زود خالی می‌شد و کاری نداشتم که بکنم. من فهمیدم موسیقی نواحی گنجی است که همه ما از آن غافل هستیم.»

این هنرمند پیشکسوت به نگاه‌هایی که از پایتخت نسبت به فرهنگ وجود داشت، اشاره کرد و گفت: «ما نمی‌توانیم موسیقی مناطق مختلف را به یکدیگر ارجح دهیم. هر نقطه‌ای ارزش‌های خودش را دارد. اما ایران سمبل جغرافیای جهان از نظر تنوع فرهنگی است. اما نمی‌دانم چرا موسیقی مناطق مختلف ایران به جای اینکه دست هنرمندان سپرده شود، به اتنوموزیکولوگ‌ها سپرده می‌شود؟ در صورتی که موسیقی نواحی یک موسیقی از دل مردم زنده است.»

او در بخش دیگری از سخنانش گفت: «اجرای موسیقی نواحی صرفا در تهران فایده ندارد. موسیقی کردستان، لرستان و... در جای خود و با مردمش معنا دارد. گاهی در برنامه‌ها یک نگاه تحقیرآمیز نسبت به هنرمندان موسیقی نواحی وجود دارد، در حالی که آن‌ها نیازی به ترحم ما ندارند. آن‌ها اغلب از راه کشاورزی و شغل‌های مختلف دیگر ارتزاق می‌کردند و موسیقی شغلشان نبود.»

حسین علیزاده با اشاره به آثار منتشر شده در این راستا بیان کرد: «این همه کتاب درباره موسیقی نواحی نوشتند. دستشان درد نکند اما این آثار چقدر کمک کرده است؟ برای خودمان جشن می‌گیریم و سکه به هنرمندان نواحی هدیه می‌دهیم و فکر می‌کنیم این توجه به موسیقی نواحی است. ما باعث شدیم موسیقی سینه به سینه ادامه پیدا نکند. جوانی که کمانچه لری می‌زند، این روز‌ها به این فکر می‌کند که زود‌تر لباس لری‌اش را در بیاورد، کت و شلوار بپوشد و بیاید شهر با یک خواننده رفاقت کند و آلبوم بدهد.»

خالق شورانگیز ادامه داد: «موسیقی دستگاهی روی همه موسیقی نواحی سایه انداخته است. اما شرایطی پیش آوردیم که موسیقی نواحی از موسیقی دستگاهی تأثیر بگیرد. ردیف دستگاهی موسیقی ایران شکل تحریف شده‌ای از موسیقی نواحی مختلف ایران است.»

او همچنین اظهار کرد: «در هیچ کجای دنیا انقدر برای موسیقی جلسه نمی‌گذارند و باور کنید، انقدر فستیوال نیست. جشنواره‌های خارج از کشور واقعا جشن است و نوازنده در آن ساز می‌زند. این همه کتاب برای موسیقی نوشته شده که دارند، خاک می‌خورد. داریم گنجینه گرانبهایی را از دست می‌دهیم. اصلا موسیقی خراسانی، در خراسان اجرا می‌شود؟ اگر برگزار شود، استقبال می‌کنند؟ موسیقی نواحی خیلی مدرن تَر از موسیقی مدرن امروزی است.»
 
او در بخش پایانی سخنانش نیز مطرح کرد: «این جشنواره‌ها خوب است اما باید نگاه را عوض کرد. بیایید، خود موسیقی را حفظ کنیم. چرا در دانشگاه‌ها یک واحد برای موسیقی نواحی نداریم؟ این ردیف از موسیقی اقوام شکل گرفته است. اگر می‌بینید، در نسل جوان هم افرادی هستند که خلاقیت دارند، تلاش خودشان است و صرفا به دروس دانشگاه اکتفا نکردند. برای حفظ موسیقی نواحی ایران جشنواره و کتاب کافی نیست. این کار‌ها را برای خودمان می‌کنیم.»