مدتی است که نغمه‌های مذهبی و ملودی‌های پاپ بین این دو گروه دست به دست می‌شود که در این میان، هر دو گروه نفع برده‌اند. ریشه‌های عمیق مذهبی در روح و فکر اکثر مخاطبین از یک سو و قابل پیش‌بینی بودن خط ملودی از سوی دیگر از جمله عوامل موفقیت این ژانر جدید موسیقی است. استقبال کم‌نظیر از اجرای «حامد همایون» مؤید همین مطلب است.
 
البته استفاده هوشمندانه ابزاری از ریتم مدرن روز، در کنار این فرم ملودی، تأثیرگذاری‌اش را صدچندان کرده است. اجرای حامد همایون مثل انرژی خوب خودش دلنشین بود. او باید هم شاکر خداوند باشد که این حجم مخاطب را در این بازه زمانی به دست آورده است؛ مطلبی که بارها و بارها در طول اجرا به آن اشاره کرد و امید است قدردان این نعمت باشد.
 
در مجموع صدای ارکستر قابل قبول بود؛ عمدتاً به این جهت که حجم زیادی از صداها -خصوصاً اصوات الکترونیک- توسط لپ‌تاپ پلی‌بک می‌شد و عملاً نوازنده کیبورد و رهبر گروه، فقط در معدود لحظات دستی به کیبورد می‌زد. ولی اجرای گیتار باس و ریتم خوب درام‌سِت قابل تأمل بود. مهم شاید خروجی نهایی کار بود که به شدت مردم را تحت تأثیر قرار داد.
 
در طول کنسرت شاید به ندرت ملودی یا موزیکالیته خوب به گوش می‌رسید ولی حلقه گم‌شده این روزهای مردم یعنی ریتم و حرکت و انرژی و همین‌طور کلام سرتاسر مثبت این خلأ را به راحتی پر کرده بود. سه قطعه هم در طول کنسرت دو بار تکرار شد که ناشی از کمبود قطعات آماده بود. البته مشکل حاد ارکستر در قطعات آرام با ریتم کند بسیار محسوس بود. یعنی جایی که محوریت از ریتم به هارمونی تغییر مسیر می‌داد، معضلات و مشکلات ارکستر نمایان می‌شد.
 
نکته دیگر اینکه حتی در همین کنسرت کوتاه، تکرار ملودی‌ها و خط هارمونی به شدت نگران‌کننده بود. ستاره این روزهای پاپ برای اینکه سرعت نزولش مثل صعود فواره‌وارش نباشد، باید برای این معضل فکری کند.
 
در کل باید گفت این‌که «همایون» جوان توانست ٨ هزار نفر را با خودش درگیر کند، جای تأمل بسیار دارد.
 
به امید روزهای درخشان‌تر برای موسیقی همایون و سایر جوان‌های ایران.