ای داد و دريغ؛ افشین برای مردن خیلی جوان بود. باور جوان‌مرگی‌اش سخت است و جانکاه. پزشک جوانی که همین دیروزهای پایانیِ دهه‌ی 70، به شوق کشف کلمه و نغمه، از دنیای پزشکی به سمت استودیوهای ضبط موسیقی تغییر مسیر داد و از کار و کوشش در اتاق عمل، به مشق ترانه و تغزل موسیقی، به شیوه‌ی «کار و عمل» روی آورد.
 
افشین یداللهي را نخستین‌بار پزشک هنرمند آقای محمد اصفهانی با من آشنا کرد و دوستی با او را مرهون ایشان هستم. در روزهای واپسین اسفند 1373 برای ساخت و تولید ویژه‌برنامه‌ی نوروزی شبکه 2، پرتکاپو بودم. قرار بود در بخشی از آن برنامه، ساز و سخن زنده‌یاد استاد ذوالفنون ضبط و پخش گردد. استاد در اجرای قطعه‌ای ضربی، نیاز به همراهی نوازنده‌ی تنبک پیدا کرد. به هر کس که زنگ زدم، به سفر نوروزی رفته بود. در اوج استیصال، آقای اصفهانی به دادم رسید و به شوخی و جدی گفت من کسی را می‌شناسم که اولین پزشک نوازنده‌ی تنبک ایران است و از این طریق، من با جان‌شیفته‌ی جوانی جویای نام آشنا شدم که از همان آغاز، طلوع سپیده‌ی بزرگی از افق نگاه نجیب پرفروغش آشکار بود.
 
افشین یداللهي خنیاگری خودساخته بود که خنیایش را با ساز پرشوکت ضرب آغاز نمود که سازی پایه در موسیقی ایرانی است و اس و اساس ریتم هر اثر موسیقایی، بر این ساز ابتنا دارد. راز تسلط افشین یداللهي در شناخت خوب وزن شعر و مراعات بی‌نظیرش در مراعات نظیر لحن، از  آواز و تلفیق، تقطيع و تطبیق دقیق ملودی و سيلاب، ریشه در ریتم‌شناسی و مهارت‌اش در نوازندگي ساز تنبک داشت. هرچند افشین از افق موسیقی در سپهر هنر دمید؛ اما طلوع تابناک‌اش در آسمان شعر و ترانه رخ‌نمود یافت.
 
ترانه‌های افشین يداللهي در عین برخورداری از تناسب شکلی و هندسی کلمات و واژگان، از جنبه‌ها و جلوه‌های زيباشناسانه‌ی ساختاری و محتوایی نیز بهره‌مند است و توأم با این توانش سروده‌های ناب او، در رعایت ظرایف ریتم و وزن موسيقایي و عروضی نیز به راستی معرکه و ارجمند به نظر می‌آید.
 
حسن ترکیب و چیدمان مناسب واژگان انتخابي‌اش در سرايش ترانه، توأم با توجه نازک‌نگرانه‌ای که به تلفیق و تقطيع مصوت‌های کوتاه و بلند کلمات در نسبت با اوج و افت‌های آوایی و ملودیک آهنگ دارد، ترانه‌هایش را ار بلوغ و بارقه‌ای ویژه و پرفروغ بهره‌مند کرده است. بی‌هیچ اغراق و گزافه‌ای، افشین یداللهی در ترانه‌سرایی معاصر ایران دارای حق و جایگاهی بزرگ و برین است. ترانه‌های او گوهرگانه‌های ناب و نفيسي است که اختصاص به زبان و ضمیر خودش دارد و تکرار و تقليد هیچ‌کس نبود.
 
نگارنده بر آن است که افشین یداللهی ترانه‌سرایی مبدع و مبتکر در دهه‌ی هشتم قرن خورشیدی ما است که نام آثارش در حافظه‌ی روزگار خواهد ماند. او در استمرار مسیر ترانه‌سرایان مؤلف، نوآور و معناگرای دهه‌های 60 و70، همچون زنده‌يادان قیصر امین‌پور و حسن حسینی، طلوعی تابناک داشت و سبکی ویژه را در ترانه‌سرایی فاخر و صمیمی معاصر ایران پدید آورد که من بر آن نام غزل‌ترانه می‌نهم.
 
او همچون بسیاری از هنرمندان خلاق و خوش‌فکر، دچار حجاب معاصرت بود و دانایی و توانایی بسیارش شوربختانه مکتوم ماند و آن‌گونه که باید، اهمیت آثار ماندگارش بر مردمان زمان، مکشوف و آشکار نگردید. شاید خبر تکان‌دهنده مرگ فاجعه‌بار ناگهانی‌اش موجب و مجال معرفی و شناخت آثار ماندگارش را فراهم سازد. شاید.
 
روانش مینوی و دم‌ساز فرشتگان فردوس باد.